Challenge Almere, Halve triathlon

8 september was de datum die al een jaar lang omcirkeld staat in mijn agenda, voor de tweede deelname aan de halve triathlon van Challenge Almere. Vorig jaar was het mijn debuut op de halve en ging het ondanks een lekker band eigenlijk best wel goed. Kan ik die prestatie dit jaar dan verbeteren?

Voorbereiding

Het hele jaar staat eigenlijk in het teken van 2 datums, namelijk 8 september (Almere) en 20 oktober (Mallorca), hier ben je hele jaar mee bezig en voor aan het trainen. Uren op de fiets, meer baantjes trekken dan je lief is en toch maar weer die hardloopschoenen aan.

Nu is het 7 september en Sonja is rond 6 uur van haar trouwreportage. We eten pannenkoeken, want alle kleine beetjes helpen, en gaan vervolgens naar Almere om de registratie nog te voltooien, zodat we dat zaterdagochtend niet meer hoeven te doen. We besluiten om de fietsen pas op zaterdag in te checken, want er worden nog flinke buien voorspelt de komende nacht. In Almere lopen we Paolo en Robert van de TVP tegen het lijf, zij hebben net hun registratie voltooid. We lopen even rond over het terrein en dit zorgt toch wel weer voor kippenvel, ik heb er zin in. Vervolgens rijden we weer naar huis, pakken alles in en gaan lekker vroeg naar bed.

Raceday

We hebben de wekker om half 6 gezet, maar door de wedstrijdspanning ben ik al rond 5 uur wakker en kijk gelijk op buienradar, dat ziet er in ieder geval goed uit voor vandaag. Sonja is inmiddels ook wakker en we beginnen met het ritueel wat we de laatste weken elk weekend doen. Alle tassen in de auto en de fietsen achter op het fietsenrek. Vervolgens even goed ontbijten en dan kunnen we rond 6 uur vertrekken richting Almere. Er heerst een gespannen stilte in de auto, vandaag moet het gebeuren.

We komen aan in Almere en gaan naar de Bike Check-in om de fiets in te checken, de wisselzone is op een andere plek in vergelijking met vorig jaar en het lijkt wel even verder te zijn in vergelijking met vorig jaar. We zetten onze fiets in het rek en ik laat mijn schoenen en helm ook achter bij mijn fiets, zodat ik deze niet hoef mee te slepen vanaf de tent. Vervolgens gaan we de schouwburg voor de laatste voorbereidingen, want het duurt nog anderhalf uur voor we mogen starten.

Om half 8 gaan we kijken bij start van de Full Distance, het grote doel van volgend jaar.. IRONMAN Kopenhagen begint steeds meer mijn gedachten te beheersen, daar moet het allemaal gebeuren. Ik zie hoe de helden aan die enorme afstand beginnen. Ondertussen komen we Paolo en Robert weer tegen en we blijven een beetje bij elkaar staan om de tijd tot de start te doden. De leuke anekdotes van wat we allemaal hebben meegemaakt zorgen ervoor dat de tijd snel gaat en het tijd wordt om het startvak te kiezen.. Het gaat gebeuren, de eerste zwemmers gaan op pad.

Zwemmen

Het grootste verschil met vorig jaar is dat we met zwemmen gaan starten in een rolling start, dus niet met z’n allen tegelijk weg, maar elke 10 seconden worden er 5 atleten weggestuurd. Het duurt even voordat we mogen starten, want we staan op ongeveer driekwart van de wachtrij.. Na een half uurtje staan we dan vooraan de rij en mogen we starten.

Ik ben er al snel achter dat de Rolling start voor mij veel beter is, geen drukte en ik kom gelijk goed in mijn slag en al vanaf het eerste begin haal ik mensen in. Het blijft natuurlijk een klere eind om te zwemmen, maar het gaat goed. Daar is de laatste boei en ik kan richting de trap om weer het water uit te komen. Ik kijk op mijn horloge en ben toch behoorlijk teleurgesteld, heb ik er 42 minuten over gedaan, waarom dan?? Dan zie ik ook gelijk dat ik 2.200 meter heb gezwommen in plaats van 1.900, alsof het nog niet ver genoeg is.. Ik hoor later dat iedereen daar last van had, dus ik kon er niet heel veel aan doen.

Fietsen

Op naar de tent om mijn wetsuite uit te trekken en te wisselen naar mijn fietsspullen. Het gaat allemaal vrij soepel en ik ga vrij snel weer richting de plaats waar de fietsen staan.. Op mijn blote voeten terwijl de stenen behoorlijk slecht geasfalteerd zijn, maar goed even doorzetten. Bij mijn fiets aangekomen snel mijn helm op en schoenen aan en gaan.

Fietsen is veruit mijn beste onderdeel, maar daarom ook mijn grootste valkuil. Want hard fietsen kan ik als geen ander, maar ik heb ook last van oogkleppen zodra ik eenmaal op de fiets zit en alleen nog maar denk aan zo hard mogelijk gaan en zoveel mogelijk mensen inhalen. Ook vandaag krijg ik die oogkleppen weer niet af en na de eerste kilometer heb ik al een hele rits mensen ingehaald en dan zijn we nog niet eens in het bos.

Het Gooimeer is in aantocht en daarna kan het echte rondje beginnen. Eerst naar de havenkom, waar ik toch wel wat angst heb, want daar heb ik vorig jaar toch een kwartier vergooid met een lekke band. Dit jaar gaat het goed en kom ik er zonder problemen doorheen. Niet veel later haal ik Sonja in en geef haar nog een aanmoediging om vervolgens lekker verder te gaan met inhalen. Vervolgens komt het lekkerste stuk, langs het IJsselmeer met wind mee richting Lelystad. Ik kan het tempo met groot gemak ruim boven de 40 kilometer per uur houden, maar ik weet ook dat we nog terug moeten door de polder en met wind tegen, dus ik probeer me toch nog wat in te houden. Na de dijk draaien we naar rechts de polder in, het tempo van de meeste deelnemers zakt gelijk drastisch in, maar ik kan toch nog goed doorfietsen langs de lange sliert met fietsers.

Het lastigste deel van het fietsparcours met deze wind is tussen kilometer 70 en 80, waar de wind vol tegen was in de open vlakte. De wind was behoorlijk, zeker tussen windkracht 4 en 5. Ik kan toch goed in de aerohouding blijven zitten en kom zonder al te veel problemen weer bij het Gooimeer, het zwaarste stuk heb ik gehad, nu richting het wisselpunt. Na net iets minder dan 2:30 kom ik weer terug bij de balk en kan ik mijn fiets omruilen voor hardloopschoenen.

Lopen

Zoals Paolo voor de wedstrijd zei, weet je binnen 1 kilometer al of je een goede dag hebt met het lopen of dat het een lijdensweg wordt. Nou hij had gelijk, binnen 1 kilometer wist ik al dat dit hem niet zou worden. Maar ik probeer het toch en de eerste 3 kilometer gaan nog wel redelijk, maar daar komt de man met de hamer al, veel te vroeg. Plan B wordt in werking gesteld, we lopen van waterpost naar waterpost om daar vervolgens wat te drinken en zo weer verder. De eerste ronde kom ik nog uiteindelijk nog redelijk door, nog 2 rondes te gaan. Het wordt er niet makkelijker op en ik tel de kilometers af. Vlak voor de derde ronde zie ik mijn kids en mijn moeder langs de kant staan, dat geeft me in ieder geval weer wat moed voor de derde en laatste ronde.

Na een kilometer in de derde ronde kom ik Sonja ook tegen, die het ook niet makkelijk heeft. Ik probeer een stukje met haar op te lopen, maar het verschil in snelheid is te groot. Toch moet ik later even wandelen, waardoor ze me zowaar inhaalt tijdens het lopen. Ik herpak me weer en loop een stukje met haar op om vervolgens weer mijn eigen weg te vervolgen. Om mij heen begin ik dezelfde lopers te herkennen, die het blijkbaar net zo zwaar hebben. Ik loop een stukje op met Maarten en we slepen elkaar door de laatste kilometers heen en dan eindelijk is daar het rode tapijt, nog maar een klein stukje tot de finish.. Dat laatste bochtje dat je linksaf mag naar die mooie finishboog.

Na 05:20:04 kom ik dan eindelijk over de finish, 10 minuten langzamer dan mijn streeftijd, maar meer zat er vandaag gewoon niet in. Uiteindelijk ben ik meer dan tevreden, maar bovendien kapot. Ik moet echt even bijkomen na de finish en drink gelijk een aantal bekers cola leeg.

Wachten op Sonja

Na een minuut of 5 ben ik weer redelijk bij zinnen en sta ik even te praten met Paolo die een minuut voor mij gefinisht is, hij heeft het ook zwaar gehad. Ik zie Sonja langskomen die compleet kapot aan haar laatste ronde begint, ik schreeuw haar nog een stukje verder. Wat is  er eigenlijk zo leuk om zo diep te gaan, wat is er überhaupt leuk aan triathlons vraag ik me geregeld af op dit soort dagen. Ik ga langs het parcours staan en kijk naar de namen op de startnummers van de deelnemers die langslopen en moedig ze met naam aan, schitterend om die gezichten te zien als ze een persoonlijke aanmoediging krijgen..

Een uurtje na mijn binnenkomst zie ik Sonja in de verte aankomen, ook zij gaat het halen, want opgeven is gewoonweg geen optie. Ik schreeuw haar nog het laatste stukje door en loop vervolgens naar de finish waar ik haar opvang. Met een tijd van 06:19:00 is ze bijna een kwartier sneller in vergelijking met vorig jaar, vooral met het fietsen heeft ze dit jaar enorme stappen gemaakt.

We nemen haar medaille in ontvangst en gaan even lekker genieten van het buffet, maar uiteindelijk krijg ik maar weinig weg. Daarna halen we onze spullen op en zit deze dag, waar je zo lang naar toe hebt geleefd, er ook weer op.

Het was weer een geweldig evenement, super goed georganiseerd en een extra applaus voor al die vrijwilligers en supporters die je onvoorwaardelijk blijven steunen, echt het helpt… Blijf vooral klappen en schreeuwen, het wordt gewaardeerd. ’s avonds hebben we lekker naar de Livestream op Youtube zitten kijken, kijken hoe de helden van de Full Distance worden onthaald.

Volgend jaar waarschijnlijk geen Challenge Almere voor mij, omdat de planning er wat anders uitziet. Maar ik kom zeker aanmoedigen…