Vorig jaar was Almere onze eerste halve triathlon en ondanks dat het heel zwaar was, was het een geweldige belevenis. Alles is zo goed georganiseerd en er hangt een geweldige sfeer. Daarom waren we er al snel achter, dat we ook dit jaar weer mee zouden doen. We hebben ons al snel na de vorige keer ingeschreven, maar voor je het weet is het dan alweer zover..
De dag voor de race
Om 8 uur ik maak me klaar voor de klus van vandaag. Ik heb een trouwreportage en ik heb daar best zin in, leuke mensen op en leuke locatie. En geloof me, het is ook wel fijn om even afleiding te hebben. Even geen Martijn om me heen die zenuwachtig zijn momenten heeft op zo’n dag. Ik ben de hele dag onderweg, maar het is een relaxte dag en het trekt niet al mijn energie uit mijn lichaam, wat op andere dagen nog wel een wil gebeuren. Nadat ik van de trouwerij naar huis rij bel ik alvast zodat we snel kunnen eten. Er staan pannenkoeken op en het menu en die gaan er best in na zo’n dag. Vervolgens gaan we richting Almere en de spanning gaat door mijn lichaam. Ik voel het al de hele week, ik heb last van mijn darmen, zou dit een nieuw soort zenuwen zijn? In Almere zien we veel mensen die hetzelfde gaan doen als wij, maar erlopen ook veel mensen van de organisatie. We halen onze startbewijs op, kijken we waar de fietsen straks neerzetten en verkennen de startplek. Ik krijg kippenvel, het is toch best ver dat rondje zwemmen. Nu maar naar huis om de tassen klaar te maken. Morgen vertrekken we vroeg met de fietsen en willen we niet te veel moeten nadenken.
Raceday
De wekker gaat, maar we zijn al een tijdje wakker. Op naar Almere, fietsen achterop de auto en nog wat eten, daarna kunnen we vertrekken. Er staat een best windje vandaag en daar maak ik me wel een beetje zorgen over, zijn zijn toch lange open polders. In Almere zetten we de auto in de garage lopen met al die tasjes om richting de Bike Checkin.
Wat een spullen voor zo een wedstrijd niet normaal
Tas 1
De tas voor de overgang van het zwemmen naar het fietsen. Hier zitten je helm en fietssokken in. Mijn fietsschoenen laat ik bij mijn fiets, want het is een behoorlijk stuk lopen door de wisselzone. Bij de wissel moet je je zwemspullen (wetsuite, zwembril en badmuts) in deze tas proppen.
Tas 2
De tas voor de overgang van het fietsen naar hardlopen. Hier zitten je hardloopschoenen en wat gelletjes in en tijdens de wissel stop je je fietsspullen in deze tas.
Tas 3
De tas met schone kleren wanneer je de finish hebt gehaald. Het is heerlijk om even lekker een vest aan te trekken.
Nadat we onze fiets op de juiste plek hebben gezet en onze tassen hebben opgehangen in de tent zijn we er klaar voor. We hebben nog wel wat tijd over wanneer we onze wetsuites aan hebben getrokken en praten in de startzone wat met Paolo en Robert van mijn triathlonvereniging. Dat helpt wel tegen de zenuwen. Het is voor het eerst een Rolling start, dus je komt vanzelf een keer aan de beurt. Dan is het zover, ik mag starten. Ik ben beetje bang dat water zo koud is dat me ademhaling niet lekker gaat zitten, maar ik had het blijkbaar al zo koud dat het niet uitmaakt en ik begin te zwemmen. Zoeken naar de boei en dan naar de volgende. Het gaat wel lekker, al blijkt later dat ik wel veel te veel heb gezwommen 2200 meter.
Fietsen
Uit dat pak denk ik, terwijl ik over de mat richting de grote tent ren waar mijn fietstas klaar hangt. Ik zwaai nog even naar Wicky en vlieg de bocht om. Pak gaat erg snel uit en ik ben zo weer onderweg naar mijn fiets. Een flink stuk rennen en dan sokken en schoenen aan en helm op, daar gaan we. Een man voor me neemt rustig de tijd, ik denk ga lekker opzij. Ik zit op mijn fiets en begin te trappen, de snelheid zit er in en ben al snel op de dijk op waar ik dan eindelijk die wind in de rug heb, of toch niet helemaal? Mijn snelheid zit rond de 38 dus het gaat perfect. Na de dijk sla je rechtsaf en kom op een stuk waar het wat smaller is. Ik haal wat mensen in en kan goed snelheid houden. Het rondje gaat me goed af, al is het in de polders wel zwaar met een flinke wind, maar daar heeft iedereen last van. Trappen denk ik en de kilometers aftellen, dat helpt ook altijd wel mee. Na 2.59 kom ik van mijn fiets af, Jawel de 92 kilometer heb ik netjes binnen de 3 uur afgelegd.. Nu snel weer naar de tent, schoenen wisselen, helm af en dan weer gaan.
Hardlopen
Hardlopen 21 km, 3 rondes… pff 3 rondes. Ik zeg tegen mezelf, in ieder geval rennen tot verzorgpost dat moet lukken. Ik voel me eigenlijk wel goed (volgens mij was die bikefitting niet zo’n slecht idee), al denk ik elke keer ik wil niet meer maar we gaan wel. Daar is de eerste verzorginspost. Cola, sportdrank, water, alles is er nog en veel meer keuze in voeding. In de tweede ronde komt Martijn naast me lopen, hij vind het ook niet zo leuk meer, maar hij is al bezig met zijn laatste ronde. Ik ga stug door, niet te snel maar wel rennend. Hij stopt met hardlopen en ik schrik “wat doe je nou?”. Maar ik stop niet, anders ben ik bang dat ik dan veel meer ga stoppen en minder ga rennen. Martijn begint weer te rennen en rent mij weer voorbij. Als deze ronde gedaan is zie ik iedereen weer staan. Nel, Zoë, Mika en Pepijn staat ons aan te moedigen. Ik denk op dat moment de laatste ronde. Op de helft van de laatste ronde begint de pijn in de kuiten te komen, toch wat verzuring of misschien kramp. Ik begin dan toch steeds iets meer te wandelen, ik wil wel maar ik kan niet meer. Ik moet toch echt naar die finish, het is zo dichtbij maar ook zo ver weg. In de laatste kilometer kom ik een man tegen waar ik ook vorig jaar de laatste kilometer samen mee heb gelopen, wat een toeval. Ik moedig hem aan en we lopen weer een stukje met elkaar op. De laatste 500 meter ren ik keurig uit. Martijn staat bij de finish en ik val in zijn armen, we hebben het weer gedaan. Wat een tocht, na 6:18 bereik ik de finish, ruim een kwartier sneller als vorig jaar.
Het blijft zwaar en dat weten we, maar als je het hebt gedaan valt al dat leed gelijk weer weg . We mogen naar het buffet, er staat van alles, maar ik heb geen trek, mijn lichaam wil niet eten. Het blijft raar, alsof dat even uitgeschakeld is. We zoeken de familie op en gaan lekker naar huis. Wat een super wedstrijd, zo goed georganiseerd.
The day after
Na zo’n wedstrijd ben je in je slaap alles aan het verwerken. Je slaapt eigenlijk voor geen meter terwijl je zo moe bent. Vandaag is de Marktstadrun en Martijn gaat fietsen voor de snelle loper van 4 mijl. Een beetje stijf lopen we naar beneden, maar eigenlijk valt het allemaal wel mee. In de middag ga ik naar Marieke en Johan voor het kraamfeest van kleine Kick. Nadat ik daarvan vertrek voel ik toch wel nu een behoorlijk stijfheid, niets aan te doen dit hoort er nou eenmaal bij. In de avond val ik dan toch een beetje om lekker slapen en morgen weer wat wandelen en zwemmen dan gaat de spierpijn wel weer weg. Op naar Mallorca.
