Challenge Almere Amsterdam 2017 – Sonja

Afgelopen zaterdag was het dan zover, de halve triathlon in Almere.

De hele week vol met zenuwen. Gatver, waarom?? Geen idee, vooral omdat ik geen idee heb of ik het wel kan en hoe het weer is tijdens deze dag. Het weer, O ja het weer, de hele week geeft de weerapp aan dat het gaat regenen en dat is niet wat je wilt. Martijn maakt zich er mega druk om, terwijl ik me vooral afvraag of er nog meer wind zal staan, want tegenwind daar heb ik echt een hekel aan. Fietsen is niet mijn sterkste punt, maar het hoort erbij, dus beste beentje voor.

Zaterdagochtend om 5 uur gaat de wekker, dat was een kort nachtje.. Nog redelijk geslapen. Alles zit al in de auto, dus snel kleren aan en fietsen op de auto plaatsen en op naar Almere. Het is nog harstikke donker en natuurlijk regent het.

Bij aankomst snel mijn startbewijs ophalen, terwijl Martijn de fietsen van de auto haalt en het ligstuur monteert.
Martijn had zijn startbewijs vrijdag al gehaald en heeft ook de briefing bij gewoond, we moeten er nu klaar voor zijn. Op naar de de wisselzone waar we de Fietsen en tassen op hun plek kunnen leggen en dan nog even rust nemen tot de start.
Rust nemen? De zenuwen gieren door mijn lijf, waar ben ik aan begonnen en ga ik het wel redden??? Hoe houdt mijn Hamstring het tijdens het lopen? Is het water koud?

Ojee, eerst zwemmen… Dus wetsuit moet aan. Veel mensen zie je al hun dingen doen en iedereen is waarschijnlijk net zo zenuwachtig, we kijken om ons heen wat hoe de rest het doet, wat smeert de buurman op zijn benen en wat is de buurvrouw aan het doen? Het is onze eerste halve triathlon, dus we mogen best nog wat onwennig zijn toch?

Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen.. 2 jaar terug voor de leuk eens meegedaan aan een vrouwentriathlon op de sprintafstand.. Maar waarom moet het toch altijd meer, nu sta ik op het punt om een halve triathlon te gaan doen.
Ik dwing me zelf om er niet aan te denken.. Op facebook zegt iemand dat de zenuwen wegvallen na het startschot, daar moet ik dan maar vanuit gaan.

Nog een half uur voor de start, nog even snel naar het toilet en dan op naar de start. Neeee, op het moment dat ik mijn triathlon pak wil dichtdoen gaat mijn rits stuk.. Dat heb ik weer, hoe krijg ik het voor elkaar.
Gelukkig wordt ik door een vrijwilligster geholpen en met veiligheidsspelden maken we het pak weer dicht. Daarna wordt het tijd om de laatste tas weg te brengen en naar de start te lopen.

Martijn start om 08:30 en ik mag 10 minuten later starten.. Nadat de groep voor ons weg is gestuurd ga ik het water in, na een paar minuten klinkt ons startschot en gaan we onderweg..
Het eerste onderdeel is 2 kilometer zwemmen, dat mag het probleem niet zijn… In begin voel ik wat kramp in mijn rechtervoet, maar het een stemmetje in mijn hoofd zegt niet zeuren, gewoon doorgaan. Het helpt, de kramp trekt vrij snel weer weg. Ik zit inmiddels in de drukte (de wasmachine) en aan alle kanten wordt er getrokken en geduwd, maar ik zwem netjes door en laat me niet aan de kant duwen.. Na iets meer dan 36 minuten kom ik het water uit en hup naar de tent om snel om te kleden zodat ik aan het fietsen kan beginnen.

Fietsen, daar gaan we… 90 kilometer door de altijd mooie Flevopolder met wind en wie weet wat regen… Eerste stuk door het bos en daarna richting de dijk.  Na 7 kilometer zie ik links Martijn staan met een lekker band, ik mag hem niet helpen, dus ik moet door. Ik hoop maar dat hij het op kan lossen en me snel weer in komt halen, maar wat duurt dat lang. Zou het wel goed zijn gegaan? Na 20 minuten hoor ik eindelijk zijn stem en komt hij me voorbij gereden, gelukkig maar dan kan ik gewoon weer verder met mijn eigen race..

Alles wat ik doe hak ik in stukken, op de dijk langs het IJsselmeer hebben we gelukkig wind mee, dus dat gaat lekker.. Vervolgens alles in stukken van 10km hakken en denken deze kilometers komt nooit meer terug.
Na 50 km volgende probleem, ik moet plassen.. Wat nu stoppen of doorgaan? Ik wil niet stoppen, dus ga door. Bijna bij het einde van het fietsen en zie Martijn al rennen in zijn eerste van drie rondes.
Ik heb nog energie genoeg over om hem even aan te moedigen. Daarna nog een klein stukje en snel de fiets wegzetten en beginnen met het lopen….

Als ik de bocht voor het parcours op loop zie Martijn aan zijn tweede ronde beginnen.. Gelijk denk ik, kom op het zijn maar 3 rondes hmm wel 21 km nou ja het moet kom op.
Al bij de eerste meters voel ik mijn hamstring, maar ik wil het niet voelen en negeer het.. Mijn eerste rond gaat ook best goed, wel even een tussenstop gemaakt om te plassen, want wachten ging niet meer.
De tweede ronde begint goed en maar mijn hamstring gaat steeds meer pijn doen. Op naar Plan B, af en toe een stukje wandelen om vervolgens weer wat te rennen en zo verder. Je leeft de laatste kilometers van waterpunt naar waterpunt.

Dan is daar toch de finish? Nee shit, ik moet nog een ronde.. Martijn is al klaar en schreeuw me weer een stukje vooruit. Kom op Son, nog 1 rondje en dan heb je het gehaald..
Het wordt steeds moeilijker en mijn hamstring gaat steeds meer pijn doen, steeds worden de stukjes lopen langer en de stukken rennen korter. Waarom doet die Hamstring toch zo’n pijn?

Dan is het zover, de finish komt dan echt in zicht. De laatste 200 meter ga ik weer rennen, ik moet rennend over de finish. Het laatste heuveltje, wat elke rond hoger wordt, en dan de bocht naar de finish.. Ik ga er overheen en heb het gewoon gedaan, ik heb een halve triathlon gedaan.. Ja echt waar…
De man op de finish vraagt of het gaat en met een snik zeg ik ja en ga dan snel naar Martijn en we vallen in elkaars armen. bleh dat klinkt klef maar die ontlading de kick wat is dat toch lekker.

Snel warme kleren aan en vervolgens naar het buffet wat voor ons klaar stond.. We geloven het nog steeds niet, we hebben het gehaald..

Wat een kick geeft dit en waarschijnlijk slaap ik vannacht van de adrenaline weer niet..

 

1 reactie

    • Jan Zuidam op 14-sep-2017 om 06:47
    • Reageer

    Via Triathlonliefhebbers op jullie site gekomen en die staat voor de komende twee jaar in de bookmarks!
    Het Half Challenge avontuur heb ik vorig jaar mogen beleven dus weet precies wat er door jullie heen gaat. Hartstikke leuk verhaal en gefeliciteerd met jullie beide finishes.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.