Sinds de IRONMAN 5150 in Hoorn afgelopen juli had ik last van een ontsteking in mijn achillespees. Ik was net een beetje opgekrabbeld van een flinke bloedarmoede en kreeg dat er ook nog even achteraan. Veel tijd tot Challenge Almere was er eigenlijk niet meer, dus dat waren bezoeken aan Jeroen, mijn fysiotherapeut, veel oefeningen en vooral veel fietsen.
2 weken voor Almere kan ik eindelijk weer voorzichtig hardlopen en ga weer richting de 7 kilometer, dus dat geeft hoop. In de week voor Almere loop ik nog een paar keer en ik ben uiteindelijk niet ontevreden. We gaan er voor.
Vrijdag
De dag voor de halve triathlon heb ik nog een drukke dag, ’s ochtends nog een fotoshoot en in ’s middags naar de briefing in Almere. We besluiten om de fietsen ’s avonds pas richting Almere te brengen. Ik vond briefing leuk met wat flink wat humor en het helpt de zenuwen wat te verminderen. Daarna lopen we over de expo, lekker even winkeltjes kijken, ik word er hebberig van, maar ga alleen met een zonneklep van 5 euro naar huis. Thuis eten we en zoeken we alle spullen bij elkaar zodat zaterdag geen stress gaat opleveren met al die tassen. Daarna gaan we voor de tweede keer richting Almere en brengen onze fietsen naar het rek. We moeten weer een flink stuk lopen van de wisseltent naar de fiets. Ook merk ik dat ik lekker de ruimte heb om de fiets heen, maar dat komt ook door dat je tassen in de tent blijven. We hangen de tasjes op hun plek en gaan naar weer huis, want volgens het verhaal in de briefing moeten we braaf naar bed -)) Net alsof je slaapt zo’n nacht voor de wedstrijd.
Raceday
Zaterdagochtend, de wekker gaat en ik ben eigenlijk al voor die wekker wakker. Ik spring nog even onder de douche, na zo een nacht woelen is dat niet zo’n slecht idee. Daarna naar beneden, de voeding voor vandaag klaarmaken. Ik heb vandaag weer gekozen voor NutrID kerosine, verder een bidon water en een broodje voor onderweg. Voor de derde keer richting Almere, de zon komt langzaam op en het ziet er schitterend uit zo vroeg, het is lekker rustig op de weg en we zitten helemaal en onze wedstrijd bubbel, er is geen we meer terug.
Nadat we bij de fiets zijn geweest voor een laatste controle, nog even de laatste dingen in de tas stoppen, wetsuit aan en op naar de start. Het is druk in de tent en we schuifelen vanuit de tent zo de start in. we starten met 7 personen starten per wave. Volgende 7, schreeuwt een van de mensen bij de start en daar gaan we, dat ging een stuk sneller dan vorig jaar. Op de trap naar het water bedenk ik me dat ik mijn bril nog op moet zetten, dus snel op en het water in. Ik ben nog amper in het water of ik krijg een schop van iemand die schoolslag zwemt tegen mijn bril, ik kan er zo boos om worden. Gelukkig blijft het water onder in mijn bril en kan ik door. De eerste boei komt altijd snel en de tweede zit er vlak achter aan, maar dan naar de derde boei, dat is een flink stuk. Ik zit wat naar de buitenkant en probeer schuin terug te zwemmen, af en toe lig ik in de clinch met een andere zwemmer, maar ik ga door met mijn plan om het ritme er in te houden. Na de laatste boei linksaf wordt het zwemgedeelte wat smal en zit ik weer tegen iemand aan, gelukkig zie ik de kant en geef ik nog even gas. Mijn tijd is top, 35.53, en op mijn Strava zie ik dat ik 2200 meter gezwommen heb. Uit het water en begin met het uittrekken van mijn wetsuite, in de tent zit mijn wetsuit op mijn heup, snel uit en fietsschoenen aan om daarna naar de fiets te rennen.
Fietsen
De woorden van Martijn schieten door mijn hoofd, zorg dat je gelijk tempo hebt, ook door het bos richting de dijk. Ik zie om mij heen dat andere dat niet hebben dus voorzichtig haal ik de eerste mensen in. In het bos zitten wat bochten en ik wordt ingehaald door een deelnemer die de bocht die eraan komt slecht inschat en hem niet haalt. Ik schik en zie dat hij begint te glijden en hij valt,Hij begint te glijden en van alles schiet van ze fiets schiet alle kanten op. In een flits denk ik, daar ga ik, einde race… Maar ik weet toch net alles te vermijden en fiets het gras in, gelukkig is het redelijk vlak. Gelukkig zat ik niet in de beugels, maar mijn hart zit in mijn keel. Ik kijk om, hoe gaat het met de man die gevallen is? Hij ligt op de grond, maar er staat al een andere deelnemer bij hem, samen met twee toeschouwers. Ik kom even op adem en ga verder, er zijn genoeg mensen bij hem, al is het wel een beetje tegen mijn gevoel in. Het eerste stukje zit ik even trillend om mijn fiets en bespreek het even met een andere man die er ook vlak achter zat. Wat een eng moment, maar ik ben trots op mijzelf dat ik er toch nog omheen heb kunnen sturen. Even te snel de bocht door willen en een inschattingsfout maken en je race is voor jezelf, maar misschien ook wel voor je degene achter je voorbij. Gelukkig zijn we daarna snel het bos uit en kunnen we beginnen aan het echte rondje.
Eenmaal op de dijk kan ik de snelheid op de fiets, dankzij het heerlijke weer, er stond bijna geen wind, gemiddeld op de ongeveer 33 kilometer per uur houden. In dit tempo fiets ik richting Lelystad, om vervolgens rechtsaf te slaan richting de polders van Flevoland. Heerlijk om niet zo hard te hoeven werken om de fiets op snelheid te houden. Waar ik normaal het bij het 60 kilometerpunt het echt niet meer zo leuk vind, was ik nu nog meer dan tevreden over hoe het ging. In de polder was het druk een lange rij fietsers, die in groepen langs elkaar heen reden. Ik had 2 keuzes, of ik ga zachter fietsen en laat het gaan zodat het niet op stayeren gaat lijken of ik knal door, maar dan zit ik wel achter een groep die andere deelnemers aan het inhalen zijn. Een Duitse man word boos op mij omdat hij vind dat ik aan het stayeren ben, maar kort nadat we een bocht maakt haalt hij me in door middel van een andere groep. Het is gewoon met zoveel mensen bijna niet te voorkomen. Het hielp me wel door een lastig stuk heen en dat deed me goed. Ik blijf goed door trappen. Ik kan het redden met een goeie tijd, na 2:47:20 kom ik weer aan in Almere.
Lopen
Ik ren weer naar mijn plek zet mijn fiets neer, het is nog opvallend rustig om mijn plek heen, en ga naar de tent. Pff, nu het lopen, het onderdeel waar ik het minste op heb kunnen trainen. Ik spreek nog een andere vrouw in de tent, die er ook al tegenop ziet, en achter elkaar aan starten we aan de 3 rondes van 7 km. Langs de finish en dan begint het echt, op naar het eerste waterpunt. Elk waterpunt neem ik een beker water en een spons. Ik ga best lekker, de overgang is goed te doen en voor de verandering heb ik niet het duiveltje op mijn schouder die zegt dat ik wel kan gaan wandelen. Hop, de eerste ronde gehad, nog 2 te gaan. Ik zit in de ronde 2, als ik Martijn achter me hoor aankomen, hij vraagt of ik in de eerste of tweede ronde zit en met toch wel een helder hoofd zeg ik ronde 2. Even nadat hij mij heeft ingehaald, begint hij te wandelen, hij heeft het zwaar. Ik probeer hem weer aan het rennen te krijgen, geef hem een spons en ren voor hem uit, ook met de hoop dat hij weer begint. Na een paar 100 meter komt hij me gelukkig weer voorbij, kom op je hoeft nog maar 4 kilometer. Maar zo denkt hij niet, je ziet hem denken, nog 4 lange kilometers.
Ik ren weer door de finishgebied, op naar het laatste rondje. Wauw ik ren nog steeds en gaat eigenlijk best lekker, dus gewoon doorgaan. Natuurlijk beginnen er wel steeds meer zaken pijn te doen, want ik heb gewoon te weinig kilometers in mijn benen. Mijn knie begint wat lastig te doen en heb een schuurplek op mijn borstkas van mijn pak. maar voor ik het weet zit ik toch weer bij het volgende waterpunt, weer een beker water en door. De heuveltjes vind ik wat minder naarmate de rondjes vorderen. In het park hangt er een bel die mag je aantikken als je in de laatste ronde zit, ik geef er een tik tegen en vlieg weer door, kom op nog maar 500 meter. Daar is de finish, in 05.56.35 ren ik door onder de rode boog door, klaar en voor het eerst finish ik onder de 6 uur. Stiekem had ik gehoopt dat het nog sneller was, maar ik ben tevreden. Wat een top wedstrijd, ik had nooit gedacht dat het zo goed zou gaan.
Lees hier het verslag van Challenge Almere van Martijn.
