Om 6 uur staat de wekker, maar uiteraard zijn we alweer voor de wekker wakker. Vandaag is het raceday, alle uren training moeten er vandaag uitkomen. De eerste halve triathlon van 2019, op onbekend gebied ergens in Duitsland. Het kan beginnen.
Wakker worden…..
Het is de nacht waarin de race in je hoofd al 10 keer gedaan hebt en over het algemeen niet zoals je hoopt, maar dan kan het toch alleen maar meevallen.. Was hem maar zo’n feest. We zijn op 05:45 wakker en besluiten om eerst de laatste spullen naar de wisselzone te brengen en ervoor te zorgen dat alles klaar is voor de start. Het is al een drukte van belang in de wisselzone, want iedereen moet om 07:30 uit de wisselzone zijn en bij Duitsers weet je een ding, ze wijken niet af van regeltjes.
Alles ligt klaar en de banden zijn gecontroleerd, ik heb alleen wat moeite met het open maken van mijn helm, maar dat zullen wel de zenuwen zijn, we zijn er klaar voor. We lopen weer terug naar het hotel en maken gebruik van het ontbijt, wat we voor de gelegenheid gratis krijgen (netjes). Het blijft het lastigste ontbijt wat er is. Je hebt geen honger, maar moet eigenlijk meer eten dan normaal.. Tegen heug en meug werk ik zoveel mogelijk energie naar binnen.
Vervolgens gaan we naar de kamer om ons om te kleden en rond half 8 lopen we richting de start om te kijken naar de start van de Olympische afstand en ons wetsuit aan te trekken. We hebben allebei een upgrade gedaan wat betreft wetsuits, dus nieuwsgierig of het gaat helpen. Langzaam gaan we richting 08:30, onze starttijd.
Zwemmen
Het is zover, we mogen beginnen. Sonja gaat eerst het water in en ik besluit nog maar even te wachten. Het is een Rolling Start, waardoor er elke 5 seconden 6 mensen het water in gaan. Dus geen grote drukte en je kunt jezelf een beetje positioneren tussen gelijke zwemmers. Na een minuut of 10 is het grootste deel van de deelnemers weg en besluit ik de trap af te gaan om in de Neckar te springen.
Het zwemparcours is niet ingewikkeld, 900 meter heen met stroming tegen en dan vervolgens iets verder terug aan de andere kant, met stroming mee. Zodra ik in het water spring is het water, met een temperatuur van 15,5 graden, toch wel behoorlijk koud. De eerste 200 meter moet ik duidelijk in mijn ritme komen en moet ik een paar keer terug naar schoolslag. Maar gelukkig wen ik redelijk snel aan het water en kan ik stabiel borstcrawl gaan zwemmen. Ik ga niet snel, maar toch wel redelijk gestaag vooruit en haal voor mijn gevoel toch best wat mensen in.
Na ruim 40 minuten kom ik aan bij het eindpunt en mag ik het water uit, het eerste onderdeel ging naar behoren. Er is alleen iets niet goed gegaan met mijn horloge, waardoor deze na 200 meter gestopt was met meten, helaas…
(Wisselzone en) Fietsen
Zo het zwemmen hebben we gehad, onderweg naar mijn fiets doe ik mijn wetsuit alvast uit. Bij mijn fiets aangekomen, is het een kwestie van schoenen aan en helm opzetten om te starten. Maar het lukt me niet om mijn helm dicht te krijgen, wat is hier nou weer aan de hand? Nog een keer proberen en nog een keer.. Ik zet mijn helm maar weer af en kijk wat er aan de hand is. Ik zie het niet, maar het ringetje gaat in ieder geval niet in de klem. Wanhopig zoek ik naar oplossingen, maar niets lukt. Na 15 minuten zie ik bij de hekken een verbindingsstuk liggen, dit is me laatste hoop, anders eindig ik vroegtijdig ben ik bang. Ik sla met veel kracht het stuk ijzer in de klem en hoop maar dat deze niet helemaal stuk gaat. Er lijkt wat ruimte in te komen, dus ik probeer het nog maar eens. Klik, het lukt, mijn helm zit eindelijk vast.. Ik pak mijn fiets en kan eindelijk naar het einde van de 800 meter lange wisselzone lopen. Uiteindelijk 27 minuten over mijn wissel gedaan, verreweg het langzaamste van alle 1000 deelnemers. Dus mocht je een Casco helm hebben, even goed opletten…
Zo had het gemoeten 
En zo dus niet
Snel het bovenstaande vergeten, we kunnen gaan fietsen.. Net als in mijn 2 halve triathlons in 2017 (door lekke banden), weet ik wat met te doen staat.. Inhalen van een eindeloos lange rij fietsers. In het begin is het nog rustig, want er zijn niet zo heel veel mensen meer achter mij, maar naarmate de kilometers vorderen worden het aantal deelnemers wat ik inhaal steeds groter. Ik besluit ze te tellen, maar na een stuk of 100 raak ik de tel kwijt. Ik zit lekker in mijn ritme en kan zowel naar boven als naar beneden goed mijn tempo vasthouden. Na 40 kilometer passeer ik Sonja, die aardig in de rats zat waar ik bleef. Ze was in ieder geval blij om mijn stem weer te horen.
De kilometers gaan gestaag door, maar het parcours is best zwaar.. Er is bijna geen meter vlak, dan weer omhoog, dan weer omlaag. Waar ik had gerekend op 600 hoogtemeters, kwam ik uiteindelijk uit op ruim 1.000 hoogtemeters. Met een gemiddelde van 33,3 gemiddeld kom ik na even meer dan 2,5 uur weer aan bij de wisselzone.. Fietsen, het blijft mijn favoriete onderdeel. 🙂
Hardlopen
Hoe mooi het fietsen ook is, uiteindelijk is het laatste onderdeel het belangrijkste van een triathlon. 21 lange kilometers liggen er in het vooruitzicht en elke keer is het weer de vraag hoe je van de fiets afkomt. Ik voel me nog redelijk fris en besluit om een beetje rustig te starten met lopen. Je weet in de eerste kilometer al of het een hel of een complete hel gaat worden. Gelukkig gaat de eerste kilometer redelijk makkelijk en heb ik goede hoop voor vandaag. Het parcours is niet bijster spannend, maar loopt heen en weer langs het water door een park.
De kilometers volgens elkaar op en tot 10 kilometer heb ik eigenlijk niet heel veel problemen. Er zit wel wat verval in mijn tempo, maar dit is nog wel te overzien. Ik sla de eerste 10 kilometer de drankposten ook over, want ik weet dat dit meestal het begin is van wat zwakkere kilometers. Na 10 kilometer wint de stem in mijn hoofd het van mijn wil en moet ik een klein stukje lopen. Toch kan ik weer snel terug naar hardlopen en vanaf dat moment gooi ik het tempo wat omlaag en besluit ik ook gebruik te maken van de drankposten. Ik moet nog anderhalve ronde, dus het aftellen kan beginnen.
Een wisselzone zonder einde 
Het laatste rondje gaat in, waar ik nu loop kom ik nooit meer terug. Dat geeft motivatie. Nog 4 keer een drankpost, waar ik water over mezelf heen gooi en cola naar binnen giet. Het is best warm, maar wel goed te doen. Het laatste keerpunt, nog 3,5 kilometer tot de finish. Ook deze ga ik halen, dat kan niet meer missen.
Het gaat niet meer zo snel, maar de laatste keer door de hoofdstraat en daar is de finish. Het blijft een mooi moment om over het rode tapijt naar de finish te lopen. Na 5:41:23 kom ik over de finish. Uiteindelijk ben ik wel tevreden omdat er 20 minuten klooien met mijn helm in de eindtijd verwerkt zitten. Ik kom even op adem en drink 2 red bulls weg en kom langzaam weer een beetje bij.
Sonja naar de finish helpen
Onderweg was ik Sonja al een paar keer tegen gekomen en het ging niet zo lekker met haar. Nadat ik weer een beetje bij zinnen ben loop ik een stukje het parcours op om de deelnemers, inclusief Sonja, die nog onderweg zijn aan te moedigen in hun laatste kilometers. In het laatste rondje besluit ik om de laatste 2 kilometer met Sonja mee te lopen. Het is hangen en wurgen, maar ze weet de finish gewoon netjes te halen. Het ging niet, dat kan gebeuren, volgende keer weer beter. Het zit er echt wel in, maar kwam er vandaag niet uit. In ieder geval supertrots op mijn meisje.
We nemen de medaille in ontvangst, helaas zijn de finisher shirts in de maat S al op (slecht!!) en lopen daarna rustig naar de wisselzone om de spullen op te halen.
Challenge Heilbronn zit erop, we mistten het echte Challenge gevoel, wat we in Almere en Mallorca wel hadden. Geen tasjes, geen tattoostickers met startnummers en zo zijn er nog wel een aantal zaken. Maar ondanks dat, was het weer een mooie ervaring.
