19 mei 2019, de dag waar ik al zolang mee bezig ben.. Challenge Heilbronn, onze eerste halve triathlon van dit jaar. Ik heb afgelopen jaar besloten om toch maar een coach te nemen. Eens kijken of het gaat helpen….
De dag voor de race in Heilbronn
Zaterdag , we worden vroeg wakker in het hotel in Heilbronn. Stiekem toch al een beetje zenuwachtig. Na dat we rustig wakker zijn geworden gaan we op weg naar een ontbijtje. We gaan even op ons gemak zitten en lopen een rondje door de stad. Het is al druk met andere triatleten.
We gaan vandaag eerst een rondje op de fiets doen om het parcours alvast te verkennen. Ik merk dat het warm is en dat de weg toch wel erg op en neer gaat, dat belooft wat voor morgen. Even oefenen met het schakelen in het glooiende land is wel lekker, het komt vast goed morgen. Later die middag leveren we de fietsen in.
We lopen naar de wisselzone en laten onze fiets en helm controleren. Wat is het toch altijd een verschil tussen de verschillende wedstrijden. Bij de ene wedstrijd wordt alles gecontroleerd, maar vandaag controleren ze alleen of je de nummers op je helm en fiets zit en daarna kunnen we doorlopen. Op naar mijn plekje in de wisselzone, waar ik rustig alles neerzet. Daarna laten we onze fiets achter en gaan naar de hal waar de pastaparty en briefing plaats zullen vinden.
Een tegenvaller
We hebben wel eens een betere pasta party gehad en we plannen daarom om na de briefing nog maar wat te gaan eten in de stad. Wat een verschil met de andere Challenge wedstrijden die we hebben gedaan. Geen fruit of iets van een toetje, maar alleen een koude aardappelsalade samen met een gevulde pastarol voorzien van rode saus. De beschikbare dranken zaten allemaal vol met prik en helaas was er geen normaal water te vinden. Het was niet echt een maaltijd waar je de race goed op zou kunnen volbrengen, daar miste echt wel wat.
Om 17:45 begint de briefing met een uitleg over de wedstrijd. Ze vertellen belangrijke zaken over het parcours, hoe de wisselzone eruit ziet en waar je straf mee kan oplopen. Helaas was de briefing alleen in het Duits, wat het niet echt duidelijk maakt. Na de uitleg lopen we direct door naar Vapianno voor een echt bord met pasta met een grote fles water zonder bubbels.
’s Avonds gaan we maar op tijd slapen, maar meestal slaap je de dag voor zo’n belangrijke wedstrijd slecht en wordt je vaak wakker. De wekker staat vroeg, want morgen is het raceday.
Zondag – Raceday
Tijdens mij vele trainingen heb ik aan deze dag gedacht. Vandaag is de dag, nu moet je het doen. De wekker staat, maar we zijn allebei al voor de wekker wakker. In mijn slaap heb ik de race al meerder keren gedaan, maar straks gaan we er echt voor. We nemen de tassen mee lopen naar de wisselzone, we maken onze plek wedstrijd klaar. Schoenen, Fietsschoenen, helm en handdoek. Ook niet vergeten om mijn bidon in de houder te stoppen. Zenuwachtig lopen we terug naar het hotel, nog even tot rust komen voor de start.
Na het ontbijt trekken we ons trisuit aan en nemen we onze wetsuit, duikbril en de badmuts mee en lopen we op goedkope slippers van de Primark naar de start. Om ons heen gebruiken veel mensen de pantoffels van het hotel, ook een idee. We kijken naar de start van de Olympische afstand en vervolgens naar de pro-serie .
Zwemmen
Nu zijn wij! Ik probeer beetje voor in mee te starten in de Rolling start. Martijn wil nog even wachten tot de fanatieke zwemmers vertrokken zijn. Ik spring het water in en wen even aan de kou, gelukkig reageert mijn lijf goed. Ik heb geen hoofdpijn en alleen een beetje kramp in mijn tenen, maar die trekt snel weg. Je zwemt onder 2 bruggen door en daarna naar een boei om weer terug te zwemmen. Na de eerst brug denk ik wat een eind, maar ik ga door en haal steeds meer mensen in, het gaat lekker. Na het keerpunt merk ik dat het iets makkelijker gaat door de stroming. Na 37 minuten kom ik het water uit ren naar boven richting de wisselzone, het is best een eind. Ik haal een man in die ruzie heeft met zijn Wetsuit, ik trek aan zijn rits zodat hij zijn wetsuit uit kan doen, we moeten elkaar een beetje helpen.
Fietsen
Ik kom bij mijn fiets en de wissel gaat best lekker, binnen enkele seconden kan ik beginnen aan de run van zo’n 800 meter door de wisselzone met mijn fiets . Rennen met mijn fietsschoenen is geen pretje en ik heb de pech dat ik helemaal aan het begin van de wisselzone sta, ik moet dit stuk straks dus ook nog terug lopen.
Ik zit op mijn fiets, het kan beginnen. Ik trap Heilbronn uit en ik beland van de ene in de ander klim, ik probeer rustig door te trappen en zo naar boven te fietsen. Alles wat redelijk plat lijkt in de auto, is op de fiets toch vals plat omhoog. Op een punt rond de 10 km vliegt er een bidon uit de houder van een andere deelnemer voor mij en de bidon schiet over de weg richting mijn fiets. Ik heb geen keuz, ik fiets er volle vaart overheen. Mijn stuur schiet nog tegen mijn rechterknie aan, maar gelukkig val ik niet. Even zit de schrik er goed in, maar ik fiets gelukkig nog.
Na een tijdje begin ik me toch echt af te vragen waar Martijn blijft. Ik zit te rekenen en kom tot de conclusie dat hij er nu toch echt wel eens zou moeten zijn. Hij zal toch geen problemen hebben? Ik vraag aan een man die mij inhaalt of hij iemand heeft gezien met een lekke band? Hij antwoord bevestigend en ik schrik.. Het zal toch niet weer?? Ik moet door, maar mijn benen worden steeds zwaarder, maar we zijn er nog lang niet. Na 35 kilometer hoor ik opeens een bekende stem en wordt ik toch ingehaald door Martijn. Gelukkig dus geen lekke band, maar een probleem met zijn helm. Dit kan ik weer loslaten en we kunnen weer verder.
In de laatste 5 kilometer bedenk ik meerdere malen “pfff ben er zo klaar mee”, nog een paar keer op en neer en dan eindelijk fiets ik de stad in. Na 3.30 uur zet ik me fiets weer in het rek.
(soort van) Hardlopen
Helm af, fietsschoenen uit en mijn loopschoenen aan, we kunnen gaan hardlopen. Nou ja hardlopen, na de eerste bocht voel ik mijn benen. Ze lijken wel ontploft en voelen 2 keer zo dik als normaal. Ik hem mijn benen opgeblazen bij het fietsen. Hoe moet dat 21 kilometer lang volhouden? Ik kom niet in mijn ritme en moet maar doen wat ik kan. Ik zal de finish halen, al is het kruipent.. De eerste ronde gaat op zich wel aardig, niet te veel willen en gewoon doorgaan. De tweede ronde wordt zwaarder, Martijn staat nu langs de kant en heeft de finish al gehaald. Bij ronde 3 komt hij in de laatste 2 kilometer meelopen. Na 07:15 zie ik eindelijk de finish, wat een race.
Dit kon beter, maar blijkbaar niet vandaag. Natuurlijk kan wel 100 dingen bedenken waar en hoe ik het anders had moeten doen, maar dat helpt me nu niet. Ik heb het gehaald, IK BEN GEFINISHT. Op naar het hotel we hebben een goeie douche en een hapje en drankje verdiend …
