Zoals jullie al gelezen hebben, hebben we dit al langer geleden verzonnnen, zelfs al ruim voordat we het startbewijs kochten. Een IRONMAN is een traject, een levens style die veel van je vraagt , maar ook van je omgeving. Eigenlijk zouden we dat nooit kunnen doen als we het niet beide zouden doen. Lange fietstochten van 6 uur lang en eindeloze hardloopsessies. Trainingsweken van 10 uur met uitschieters van 20 uur. Maar aan einde, helemaal aan het einde, mag je jezelf wel een IRONMAN noemen .
Als je dan vlak voor het uiteindelijke doel op Strava kijkt, kom je tot het volgende:
Ik heb 62 km gezwommen in 2024, dat klinkt niet zoveel, maar zwemmen in de winter doen we heel weinig, dus uiteindelijk nog best wat kilometers gemaakt. Dan heb ik ruim 5.000 kilometer gefietst en ruim 1.000 kilometer hardgelopen. En dan is het pas oktober.
Veel kilometers maken, uren en uren trainen, waarbij je ook de gebruikelijke pijntjes en blessures tegenkomt. Alles is dit jaar de revue gepasseerd.
Dan naar zaterdag, de dag voor de wedstrijd. Alles is er klaar voor, we hebben de fiets naar de wisselzone gebracht, dus nu is het belangrijk op te rusten en te slapen. De zenuwen gieren door je lijf, maar ik krijg kan het al aardig voor elkaar om dit goed te managen, dus ik probeer rustig te blijven en de uren door te komen. Slapen is behoorlijk lastig, dus voordat de wekker de kans krijgt om ons te wekken staan we al volledig aangekleed naast ons bed. Na het maken van de voeding voor de wedstrijd even kunnen we gelukkig in het hotel nog wat eten als ontbijt. Wat eet je nou eigenlijk, wat is wijs? Ik hou het maar verstandig op witbrood met jam, lekker veilig .
We zijn al een paar dagen aan het eten voor deze dag, dus ik ben nog steeds vol van alle pasta van de avond ervoor. Ook drinken we al dagen bidons vol met vocht vol met zouten en electrolyten.
Met de auto rijden we zo dicht mogelijk richting de start op ongeveer 1 km lopen, prima te doen nu, maar hoe zal het vanavond zijn? We lopen door nog stille straten met af en toe een triatleet met wat familie richting het startgebied.
Langzaam horen we de muziek en de stemmen aanzwellen. Als we het terrein oplopen is het mega druk met gespannen deelnemers. Eerst voeding en fietscomputer op de fiets en dan door naar onze tasjes, daar moet ook voeding in en dan is het daar ook wel klaar en lopen we door. Ik moet altijd nog even plassen maar wat is het druk en wat zijn die mensen allemaal lang in zo een Dixxie.. Je moet er toch niet aan denken dat je daar voor je plezier in blijft zitten.
Nadat we toegesproken zijn door de IRONMAN organisatie, gaat het startschot af en we schuiven steeds meer richting de start. Elke 8 seconde starten er 5 triatleten, ik heb mijn zwembril al 3x doorgespoeld met water en mijn badmuts opgezet, nu gaat het komen.
Rennend de zee in, daar gaan we, het is belangrijk om vooral rustig blijven. Ik concentreer me vooral op mijn ademhaling en de voeten van anderen, ik heb namelijk geen zin in een trap of zo en verder is het gewoon doorgaan. 3,8 kilometer is best een eind en ik blijf van boei naar boei zwemmen, gewoon rustig. Na de laatste boei merk ik dat daar de stroming vreselijk is en heb het idee dat ik niet vooruit kom. Wel haal ik nog steeds ander deelnemers in, dus ik moet dichterbij het strand komen. Eindelijk kom ik aan bij de kant, ik ren het water uit na 1 uur en 12 minuten, best aardig denk ik. Ik bleek later ook 4de in mijn leeftijds categorie te zijn met zwemmen. Even afspoelen met een beker water om het zoute water weg te spoelen.
Op naar de fietsspullen om mezelf klaar maken voor het fietsen. Helm op, schoenen aan en de natte spullen van zwemmen in de tas en dan door naar de fiets. Daar zie ik Martijn gelukkig, hij zegt dat hij is gestoken door een kwal, maar het gaat goed. Ik ren naar mijn fiets en probeer in tempo uit de zone te komen, maar verstap me nog met mijn linker been, dat is de kant waar ik al zo’n last van heb, ik baal er op dat moment echt van, maar ik moet door.
Het eerste stuk is door de smalle straten van Calella richting de rotonde waar het fietsen pas echt begint. Ik ontwijk nog een bidon, die van een fiets voor me vliegt, levensgevaarlijk is dat, maar goed ben er langs en door. Stukje klimmen en dalen en vind al snel dat ik het tempo goed te pakken heb met 35 kilometer per uur op mijn fietscomputer gaat het lekker. Na 8 kilometer komt Martijn mij voorbij. Hij vraag of het goed gaat en ik knik. De kilometers gaan voorbij en bij 60 kilometer denk al een paar keer, best wel ver he 180 kilometer. De voeding die ik moet nemen gaat me ook tegenstaan en neem water aan bij het bevoorradingspunt. Na 90 kilometer komen we bij het keerpunt, hier staat heel veel mensen te juichen en te schreeuwen, super gaaf dit. Ik begin vol goede moed aan ronde 2 van 90 kilometer gehad. Ik stop er een gel in die ik ook mee had, daar word mijn hoofd weer helderder van. Het parcours gaat weer op en en en neer en rond de 45 kilometer is er een keer punt. Ondertussen heb ik ook een kramp in mijn rechterbeen, daar heb ik nooit last van, waarom nu dan wel?
Als ik nog 10 kilometer moet zie ik nog steeds mensen die net aan de tweede ronde gaan beginnen, die moeten nog wel even.
Ik ben klaar met fietsen en zet mijn fiets in het rek en loop rustig naar mijn tas, eindelijk die helm af, heerlijk. Ik ga zitten en trek mijn hardloopschoenen aan. Er zit een Engelse man naast mij en hij geeft me heel lief 2 pijnstillers, want ik ben toch bang voor die kuit. Hup, wandelen naar het eerste waterpunt en pillen erin. En nu begint het dan echt, de pillen werken in ieder geval naar mijn idee. Ook ben ik er wat meer vast voedsel in gaan stoppend, zoals bananen en sinaasappels. Dat voelt ook beter, normaal zou dat mijn keuze echt niet zijn. Het lopen gaat niet vanzelf, maar ik probeer een structuur te vinden tussen hardlopen en stukken wandelen, hiermee gaan de kilometers toch aardig snel voorbij. Het parcours is totaal anders als de vorige keer en gelukkig een stuk afwisselender dan toen. Het strand word afgewisseld met de straten van Calella om vervolgens weer naar het finishezone te gaan en dat dan 3 keer.. Martijn kom ik gelukkig ook tegen en hij geeft aan dat het hem gaat lukken om onder die 11 uur te finishen, echt knap. Ik ga rekenen en denk dat het mij ook moet lukken om onder die 13 uur te finishen. Op het strand kom ik hele fanatieke Nederlandse supporters tegen, ze roepen mijn naam al van verre, zo leuk! In de laatste ronde ben ik er echt wel klaar mee, maar ik moet door, ik weet wat er komt. Bij de wisselzone staat Martijn en nu weet ik dat ik bijna bij de finish ben, nog minder dan 2 kilometer.. In de laatste bocht is het donker zit een kuil, natuurlijk stap ik daar nog even in met mijn linkerbeen, het schiet door naar mijn bil. Ik loop de laatste meters met mijn kiezen op elkaar en zie de finishlijn. Yes, de woorden “Sonja, You’re an IRONMAN” klinken door de speakers. Mijn tijd verbeterd, terwijl ik ook nog 3 kilometer meer heb gezwommen, ik ben blij!!
Daar is Martijn, vandaag zijn we samen opnieuw een IRONMAN geworden. Na een tijdje in de tent op een bankje gezeten te hebben, trek ik mezelf op en voetje voor voetje schuivel ik richting de fiets. Nadat we alles opgehaald hebben rijden we in de auto terug naar het hotel.
De pijn vergeet je en de overwinning blijft. Ik weet dat veel mensen denken dat we gek zijn inclusief onze zoon, maar dit geeft zo’n goed gevoel. Een project wat je aangaat en overwint. Nu vallen we in een gat wat moeten we nu? Martijn??
Bedankt voor alle steun en aanmoedigingen, het heeft ons goed gedaan.
Ook bedankt aan onze lieve familie, die veel hebben moeten doorstaan. Een balende periode door een blessure of ons weer zien terug komen van een lange trainingsdag. Ze moeten die gekke ouders maar accepteren, al zijn ze wel trots op ons,
1 reactie
Mooi verhaal, maar diep respect hoor!!!