28 januari, was de dag dat we ons inschreven voor de IRONMAN van Barcelona, nog 1 keer en dan nu samen. Het was nog ruim 9 maanden voordat het 6 oktober was, dus alle tijd.
Je jaar draait alleen maar om die ene dag, je bent alleen daar maar bezig. Buiten het feit dat het werkelijk een godsvermogen kost. Buiten het van een schandalig duur startbewijs (a € 750,-) kwam er nog een nieuwe fiets voor mij en een nieuw horloge van Sonja. Verder nog heel veel andere zaken, want je wil alles tot in de puntjes geregeld hebben.
Nu is het 6 oktober en moet het eindelijk gaan gebeuren, ook wel goed ook, want dan kan je het afsluiten. Ik ben om 3 uur wakker en kom niet meer in slaap, lig te woelen en wacht tot het 6 uur is. Sonja slaapt een stukje beter, maar is ook voor de wekker wakker. We beginnen met het klaarmaken van de voeding voor vandaag en trekken ons triathlonpak aan, daarna naar het ontbijt wat speciaal voor de deelnemers geregeld is, fijn als een hotel met je meedenkt. Daarna is het tijd om met de auto richting Calella te gaan.
We vinden vrij snel een parkeerplek en moeten een kilometer lopen naar de wisselzone. Nu niet zo’n probleem, maar ik hou mijn hart vast voor vanavond. In de wisselzone is het een drukte van belang tussen de duizenden fietsen die er staan. We lopen naar onze fiets toe en plaatsen de bidons en fietscomputer en controleren of de banden nog hard zijn. Daarna alle gels in de tas en dan is het tijd om richting de start te lopen.
De boel wordt lekker opgewarmd en we rond 8 uur vertrekken de eerste deelnemers. Wij staan in het startvak voor 01:15 voor het zwemonderdeel zodat iedereen een beetje met dezelfde zwemmer zwemt. Om half 9 gaan we onder de startpoort door en dan gaat het beginnen, we geven elkaar nog een kus en ik vertrek net 5 seconden voor Sonja voor mijn 3,8 kilometer zwemmen.
Ik ben echt geen goede zwemmer, maar ik ben er ook niet bang meer voor. Ik heb al na de eerste 100 meter door of het goed gaat of niet en vandaag gaat het goed. Gewoon rustig doorgaan in borstcrawl en dan kom je er vanzelf. Ik heb ook geen zin om hier vele uren training in te steken om misschien 5 minuten sneller te zijn, want die zijn op de andere onderdelen veel makkelijk te winnen.
Na 250 meter is de bocht en vervolgens is het een kilometer langs de kust voor de volgende bocht. Ik zie nog even bekende voeten voor me op het moment dat Sonja mij inhaalt. Elke 250 meter geeft mijn horloge een tril en die komen eigenlijk vrij rap achter elkaar. Ik zie af en toe een kwal voorbij zwemmen en hoop maar dat ik ze niet raak.
Na 1.500 meter komen we bij het keerpunt, nu is de volgende 1.500 meter een rechte lijn en daarna nog 500 meter tot het strand. Ik ben nog steeds stabiel aan het zwemmen, tot ik op 300 meter voor het einde een steek voel boven mijn oog. Toch een kwal die precies tussen mijn arm en hoofd zwemt. Ik geef een scheldwoord onder water en ben eigenlijk een beetje in paniek, wat moet ik hier nou mee.. nou maar hopen dat het meevalt.
Na 01:15 kom ik het water uit, 5 minuten sneller dan in Hamburg en ik ben eigenlijk erg tevreden, tijd voor mijn favoriete onderdeel, het fietsen. Schoenen aan, helm op en naar mijn fiets. Sonja lig 3 minuten voor, maar we zien elkaar in de wisselzone, altijd fijn om te zien dat het zwemmen zonder problemen is gegaan, zeker als je ‘s avonds leest dat er vrouw is overleden bij het zwemonderdeel.
Ik stap op mijn fiets en begin, zoals gewoonlijk, aan de grote inhaalrace. Ik haal honderden deelnemers in en zit in een lekker tempo van ruim boven 37 kilometer in het uur. Het is een mooi parcours langs de kust van Calella naar Barcelona, maar wel met behoorlijk wat gaten in de weg, dus goed opletten. Zeker in de eerste ronde is het nog erg druk op het parcours en moet ik regelmatig Engelse deelnemers naar rechts schreeuwen.
Na 90 km zit de eerste ronde erop en wordt het tijd voor de tweede ronde. Neem braaf elke 18 minuten een slok voeding en elke 40 kilometer een gel. Het gaat erg goed want er blijven steeds minder deelnemers over om in te halen. Maar wat is 180 kilometer een eind, er komt werkelijk geen eind aan. Ik haal inmiddels de laatste deelnemers in die nog in hun eerste rondje zitten, die hebben nog wel even te gaan.
En dan eindelijk die laatste heuvel omhoog om door Calella weer terug naar de wisselzone te gaan. Ik heb de 180 kilometer ruim binnen de 5 uur afgelegd, wat ook ruim een kwartier sneller is dan Hamburg, het moet mogelijk zijn om onder de 11 uur te finishen als het zo doorgaat. Ik zet mijn fiets in het rek en ga naar de tassen om mijn schoenen aan te trekken. Even tot rust komen, want we zijn er nog niet, het toetje moet nog komen, de marathon.
Daar gaan we, 3 rondjes van 14 kilometer. De eerste kilometers gaan goed, maar daarna voel ik de energie toch uit mijn benen verdwijnen. Dit gaan nog 40 kilometers worden die we met hangen en wurgen gaan voltooien. De eerste ronde kan ik aardig van drankpost naar drankpost lopen en gooi ik er zoveel mogelijk water en cola in.
Gelukkig zie ik, als langs de wisselzone loop, de fiets van Sonja staan, dus die is inmiddels ook aan het lopen begonnen. Ik zal haar zo wel inhalen. Vlak voor ik aan de tweede ronde begin zie ik haar aan de andere kant van het parcours.
In de tweede rondje wordt het steeds lastiger om door te blijven lopen en ik ben niet de enige, want het is een waar slachtveld om mij heen iedereen heeft het moeilijk en de toppers verdwijnen langzaam van het parcours omdat die de finishlijn al over zijn. In de lange straat van Calella, die elke ronde volgen mij steeds iets langer werd, kan ik aanhaken bij een man die een mooi tempo loopt, die kan ik zo bijna 4 kilometer volgen. Altijd mooi meegenomen, maar Sonja heb ik nog steeds niet ingehaald.
Na 28 kilometer is het tijd voor mijn laatste ronde, ik kijk op mijn horloge en zie dat ik inmiddels 09:22 bezig ben, ik mag dus ruim anderhalf uur doen over de laatste 14 kilometer, dat moet te doen zijn en ik zal Sonja toch zo wel eens inhalen?
De laatste ronde is ellendig, je vraagt je 1.000 keer af, waarom doe ik dit? Het slaat gewoon nergens op, dit soort afstanden. Maar opgeven is uiteraard geen optie, dus we ploeteren voort. Dan eindelijk, zie ik Sonja voor me lopen en kan ik haar bijhalen. We delen even ons zelfmedelijden en lopen een stukje samen op. Daarna ga ik weer verder en probeer de draad weer op te pakken. Na 38 kilometer zie ik dat het wel heel raar moet lopen om niet onder de 11 uur te eindigen. Nog 1 keer die straat, die weer wat langer lijkt daarna het laatste stuk maar de finish.
Mijn benen willen niet meer, maar moeten nog wel. Inmiddels heb ik zoveel cola op dat ik als Cola verslaafde het helemaal zat ben en het aantal sinaasappels begint ook grote aantallen aan te nemen, denk dat ik er inmiddels al 8 op heb. Ik ben drijfnat van het water wat ik over mij heen heb gegooid, maar daar is de laatste bocht richting de finish.
Na 10:52:07 kom ik over de finish, en hoor ik de woorden Martijn, You’re an IRONMAN. Mijn eindtijd is 21 minuten sneller dan in Hamburg. Mijn ultieme doel is gehaald. Het kan misschien nog wel sneller als het lopen beter gaat, maar ik vraag me af of dat ooit gaat lukken. Dit was mijn tweede IRONMAN en waarschijnlijk ook mijn laatste. Je bent er een heel jaar mee bezig en de afstanden zijn onmenselijk. We halve afstand is gewoon veel leuker.
Ik drink wat en strompel 2 kilometer verder naar de wisselzone om mijn tas met telefoon op te halen om het thuisfront op de hoogte te stellen. Daarna wacht ik op Sonja die met haar laatste ronde bezig is. Ook bij haar gaat het niet meer zo soepel, maar ze zit, in vergelijking met 3 jaar geleden, op een eindtijd die een uur sneller is.
Na 12:48:38 hoort zij de woorden Sonja, you’re an IRONMAN en een paar minuten later vallen we elkaar in de armen, we hebben het gewoon weer gedaan, de IRONMAN.
Nu nog een paar dagen uitrusten en herstellen en woensdag gaan we weer richting huis. Eens kijken wat we dan kunnen verzinnen.
