IRONMAN Hamburg – Mijn Droom

Het is 29 augustus 2021 en iets voor 5 uur wordt ik wakker in mijn hotel in Hamburg, ik heb nog aardig geslapen vannacht. Vandaag is dan eindelijk de grote dag, waar ik al 3 jaar mee bezig ben, de IRONMAN staat na veel (corona) obstakels op het punt van beginnen. Niet in Zweden en niet in 2020, maar nu in Hamburg en een jaar later.

Voorbereiden op de start

Ik wordt wakker en besef me, het gaat gebeuren vandaag en daar houd niets of niemand meer vanaf. Ik trek mijn pak aan en zoek de laatste dingen nog bij elkaar, tegen heug en meug werk ik 3 witte bollen met jam naar binnen, maar ze moeten op, want anders wordt ik daar later voor gestraft. Ik maak de bidons met voeding klaar en dan is het zover, tas op mijn rug en met de bus richting het centrum.

Als ik rond 6 uur bij de wisselzone aankom is het al een drukte van belang. Ik loop naar mijn fiets helemaal aan het einde van de wisselzone en haal de vuilniszakken van mijn fiets af, die hebben gelukkig veel regen tegengehouden vannacht. Helaas is het weer niet zo goed en het ziet er voor de rest van de dag ook niet heel erg rooskleurig uit, er wordt een hoop regen verwacht. Ik haal de knopen uit de tasjes voor het fietsen en hardlopen en stop de laatste spullen erin, hier kan niets meer fout gaan. Er heerst altijd zo’n speciale sfeer in de wisselzone rond de start van een halve en hele triathlon, het is nog donker of schemerig en iedereen zit vol in de focus op wat er komen gaat, het geeft me altijd weer een bijzonder gevoel.

Tijd om mijn wetsuit aan te trekken terwijl er door de speakers wordt geroepen dat het water 17,5 graden is, dat is behoorlijk kouder dan ik had verwacht, het is ook werkelijk een zomer van niets dit jaar. Ik lever mijn witte tas voor na de finish in en loop om 06:45 richting de start. Er zijn gelukkig redelijk wat Nederlanders en Belgen en raak voor de start in gesprek met 3 andere deelnemers, dit geeft wat afleiding tot we daadwerkelijk van start kunnen gaan. Elke 4 seconden mogen er 4 deelnemers weg, dus voordat iedereen gestart is duurt het wel even.

• 

• 

Een eeuwigheid zwemmen

Om iets voor half 8 kom ik toch wel erg dicht bij het startvak en besef ik dat het nu echt gaat gebeuren. Eindelijk kan dat stomme mondkapje af, want de regels in Duitsland zijn nog behoorlijk streng waardoor we tot vlak voor de start een mondkapje op moeten houden, terwijl je eigenlijk alleen maar zoveel mogelijk zuurstof wil verzamelen die je de rest van de dag nodig hebt.

07:30, ik zet mijn bril op en dan mag ik eindelijk beginnen. Ik duik het water in en begin in mijn kenmerkende rustige slag aan de 3.8 kilometer zwemmen. Gelukkig valt de temperatuur van het water mee, dus dat is al gelijk een meevaller. Het eerste deel van 500 meter is in de Binnenalster, waarna je een burg onderdoor gaat om vervolgens het grootste deel in Ausseralster te zwemmen. Al bij de eerste meters merk ik dat het makkelijk gaat en ik zie al snel dat ik wat mensen aan het inhalen ben, dat geeft een goed gevoel. Eenmaal onder de brug door zie ik heel ver in de verte de boeien voor het keerpunt liggen. De moed zakt even in mijn wetsuit, maar ik zet stug door en het gaat eigenlijk heel makkelijk. Voor ik het weet heb ik de gele boei voor het keerpunt bereikt en kunnen we weer op de weg terug richting de wisselzone.

Ik blijf mensen inhalen, wat me een goed gevoel geeft. Ik ben geen goede zwemmer, maar het doet me goed om te zien dat er zoveel mensen zijn die nog zoveel beroerder zwemmen dan ik. Daar is de brug weer, nog 500 meter en dan mogen we eindelijk het water uit. Dat laatste stuk lijkt wel een eeuwigheid te duren, wanneer kan ik nou eindelijk dat water uit.. Nog een klein stukje en ik ben na 01:19 bij de trap en wordt door vrijwilligers het water uit geholpen. Het eerste onderdeel hebben we gehad, op naar nummer 2.

Vroom, Vroom op de fiets

Ik besluit om rustig aan te doen in de wisselzone, die 2 minuten die ik win om te rennen naar mijn fiets gaan op die 12 uur ook niet uitmaken. Rustig pak ik mijn tas en ga naar de wisseltent, trek mijn wetsuit uit en stop mijn zakken vol met repen en een extra binnenband. Daarna loop ik naar mijn fiets en zet mijn helm op, klaar om 180 kilometer te gaan fietsen.

Het is overal nat en het regent ook regelmatig, maar ik kom al snel in mijn gewenste tempo. Het fietsen gaat me altijd makkelijk af, maar het is ook mijn grootste valkuil door te hard te willen gaan. Dat gaan we vandaag niet doen, de bedoeling is om gemiddeld 34 kilometer per uur te fietsen, zonder al te veel energie te verspillen. Dit gaat overigens op een tijdritfiets redelijk makkelijk, dus probeer niet gelijk thuis om deze afstand met dit tempo op een gewone racefiets te gaan fietsen.

Het grote inhalen begint eigenlijk al gelijk vanaf de start, een oneindig lint van deelnemers ben ik een voor een aan het inhalen. Af en toe wordt ik ingehaald, maar daar laat ik me niet gek door maken en ik hou me strak aan mijn plan. Na 30 kilometer het eerste keerpunt, uiteindelijk moeten we 3 rondjes van 60 kilometer fietsen. Ik voel me nog fris en fruitig en ga weer verder, de wind hebben we op de terugweg wel tegen, maar ik kan mijn tempo goed vasthouden en haal nog meer deelnemers in.

Ook de tweede en derde rond verlopen zonder al te grote problemen, al merk ik wel dat ik aan het begin van de derde ronde wat honger krijg. Ik pak een pakje met 2 stroopwafels (dit is een dikke tip!) en werk deze naar binnen. Verder hou ik me er braaf aan om elke 18 minuten een goede slok Kerosine sportdrank naar binnen te werken.

Na 05:10 en 180 kilometer fietsen stap ik tevreden van de fiets, hier heb ik een mooie buffer opgebouwd voor het zwaarste stuk van de dag, het (hard)lopen.

• 

• 

• 

Een stukje lopen

Dan ben je al een tijdje bezig en dan mag je als derde onderdeel nog een fijn stukje lopen. Een stukje met de lengte van een marathon.. Als je er alleen al aan denkt, vraag je je in af waarom je hier in hemelsnaam aan begonnen bent. Maar aan de andere kant ben je, als het goed is, alweer over de helft, dus het einde komt ook alweer in zicht.

Wederom ga ik rustig door de wisselzone heen en ik pak mijn tas met loopspullen. Rustig ga ik zitten en verwissel mijn fietsschoenen voor mijn loopschoenen. Ik stop wat gels in mijn zakken en ga eerst eens krentenbol eten. Daarna moet ik er toch maar aan geloven, 42 kilometer hardlopen. Want wat er ook gaat gebeuren, die finish ga ik halen, al moet ik kruipend door Hamburg.

Wanneer ik de wisselzone uitloop krijg ik al gelijk een hele positieve verrassing.. Ik hoor mijn naam en zie Sonja die vanmorgen met het vliegtuig naar Hamburg is gekomen. Dit geeft me gelijk een enorme berg energie en ik begin aan de 4 rondjes van 10,5 kilometer door Hamburg. Ook hier heb ik met mijzelf afgesproken om rustig aan te doen en niet gelijk al mijn energie te verbruiken. Dit lukt de eerste kilometer niet, maar daarna laat ik het tempo drastisch naar beneden zakken maar 6 minuten per kilometer.

Het eerste rondje kom ik wonderbaarlijk goed door en na 8 kilometer zie ik mijn meisje weer voor het eerst die op een punt is gaan staan waar ik 3 keer per rondje langskom. Daarna is het niet zo heel lang voordat ik mijn eerste bandje (groen) in ontvangst mag nemen, nog 3 te gaan. Vanwege Corona was opgeroepen om niet teveel supporters mee te nemen, maar gelukkig hebben de mensen daar niet naar geluisterd.. Het is heerlijk druk langs de kant en mensen schreeuwen en klappen je werkelijk over het parcours heen. De eerste keer dan ik in het eindstuk kom krijg ik het even te kwaad van alle mensen die er staan en moet ik even op adem komen en ga ik het tweede rondje in.

Ook het tweede rondje gaat nog gestaag door, maar ik weet ook dat het zwaarste nog moet komen. Maar redelijk makkelijk kom ik het tweede rondje ook door en haal ik mijn tweede bandje (geel) binnen. Ik ben op de helft, dit moet toch goed gaan?

Kapot gaat tijdens het lopen

Nou dat valt dus even tegen.. Als snel in de derde ronde gaat het eigenlijk niet meer en krijg ik zo enorm veel zelfmedelijden met mijzelf. Gelukkig kom ik een Nederlandse deelnemer (Roy) tegen, die ongeveer een vergelijkbaar tempo loopt. Ik haal hem eerst nog in, maar wordt al snel gestraft, waardoor hij mij weer inhaalt. Maar we blijven allebei vlak bij elkaar en trekken ons aan elkaar op.

• 

• 

Ik leef inmiddels van verzorgingspost naar verzorgingspost en werk bekers Red Bull, Red Bull Cola (niet te zuipen) en water weg. Ook bananen gaan er achter elkaar in en de gel die ze aanbieden was eens maar nooit meer.. Overal probeer ik nog wat energie van te krijgen en ik worstel me het derde rondje door. Ik voel me inmiddels ook een redelijk verzopen kat, want dankzij alle energiedrank en regen die uit de lucht valt sta ik op het punt om vloeibaar te worden. Vooral de kilometers 24 tot 28 lijken al een marathon op zich. Maar uiteindelijk ben ik dat klotepark weer uit en loop ik weer richting Sonja. Daar uit ik even al mijn zelfmedelijden, maar die heeft de Martijn motivatiemanier op zich genomen en geeft aan dat het harstikke goed gaat en dat ik gewoon door moet gaan. Dan kan ik eindelijk mijn derde (blauwe) bandje ophalen en starten aan mijn vierde en laatste ronde.

Ook de vierde rond gaat niet makkelijk, maar wel een heel stuk beter dan de 3e ronde. Zeker nadat ik het verste punt heb gereikt en weer terug ga richting het centrum krijg ik weer wat energie. Ik ga het gewoon halen, dit kan niet meer mis. Dan ga ik voor de laatste keer dat park uit, daar kom ik niet meer terug en loop ik weer richting Sonja, die staat te stralen achter het dranghek.

De Finish!!!!

Ik heb me 3 rondjes afgevraagd waarom ze 150 meter voor de finish nog een rood bandje geven, maar op het moment dat ik het laatste bandje mag ophalen snap ik het gelijk.. Wat ben ik enorm blij met dat rode bandje, daarmee mag je rechtdoor richting de finish. Ik ga de mat over richting het finishbord, ik heb het gedaan…. Daar is de finish en ik hoor die magische woorden waar ik al zo lang mee bezig ben.. Martijn, You are an IRONMAN!!!!

Na 11:13:04 ben ik dan eindelijk over de finish gekomen, ik heb mijn doel om het binnen de 12 uur te doen ruim gehaald en ik schreeuw het even uit. Roy is net voor mij gefinished en we geven elkaar even een goede boks, even ben je beste vrienden met iemand die je helemaal niet kent.

Na een minuut of 5 ben ik weer een beetje bij zinnen en ga Sonja zoeken.. Als ik haar snel heb gevonden kijken we elkaar aan en omhelzen elkaar… Het is gelukt, HET IS GEWOON GELUKT!!!

Daarna is het strompelen naar het finishdorp waar ik dan eindelijk die medaille op kan halen, samen met mijn shirt.. Nog maar eens een Red Bull, want die hebben we nog niet gehad. Dan is het grote avontuur afgelopen en is het tijd om mijn spullen op te halen in de wisselzone. Bepakt en bezakt met natte en stinkende spullen lopen we naar de auto om weer naar het hotel te rijden. Met een enorm trots gevoel en een glimlach van oor tot oor, die er voorlopig niet meer vanaf gaat.

• 

En nu verder?

Dit was mijn droom waar ik de afgelopen jaren mee bezig ben geweest.. Of ik het nog een keer ga doen, ik weet het niet, maar een keer onder de 11 uur zou ook wel leuk zijn 🙂 . Ik heb, eigenwijs als ik ben, bewezen dat het mogelijk is om zonder al te ingewikkelde trainingsschema’s en voedingsplannen een IRONMAN te voltooien. Gewoon lekker doen waar ik zelf zin in had gaf mij de juiste motivatie. Maar eerst is Sonja nu aan de beurt om haar IRONMAN in Barcelona te gaan doen.

Ik wil in ieder geval mijn werkgever FIQAS bedanken voor het mede mogelijk maken van deze uitdaging. Maar ook Sonja en mijn kids, want zo’n IRONMAN hakt behoorlijk in op de gezinsleven.

En mocht je er over denken, ga je droom achterna, het is het waard.