Challenge Almere Amsterdam 2017 – Martijn

Weerapps, tegenwoordig kan je 14 dagen vooruit kijken en dat kan heel fijn zijn…
Maar niet als je al 14 dagen van te voren ziet dat het weer er niet goed uit ziet voor 9 september, de dag waar je al een jaar mee bezig bent. Dan maar hopen dat voorspelling in de loop van de week beter gaat worden, want dat gebeurd wel vaker..  Maar helaas de regeniconen verdwijnen niet en de percentages met kans op regen blijven onverminderd hoog. Wat een vooruitzicht..

8 September

De dag gaat de boeken in als dag met de meeste regen van 2017, maar gelukkig hebben we nog een dag en kan het alleen maar beter worden.
Voor het eerst naar Almere om de briefing te bekijken en de registratie te voltooien. Sonja heeft vandaag nog een trouwreportage, dus vandaag sta ik er alleen voor. Aangekomen in Almere krijg ik de kriebels in mijn buik als ik het terrein op loop en de nog lege fietsrekken zie, hier moet het allemaal gaan gebeuren.
Vervolgens loop ik een rondje over het terrein en zie de finishboog staan, en denk gelijk was ik daar maar vast.

Ik stap de Espande binnen en loop wat onwennig in het rond, kan ik al registreren of moet ik wachten tot de briefing is afgelopen. Ik zie wat verschillende kleuren bandjes, dus besluit maar achter in de rij te gaan staan om te registeren. Alles gaat vlot en de dame achter de balie pakt mijn tasjes en wenst me succes. Ja dat heb ik wel nodig.
Na een druk bezochte en duidelijke briefing ga ik weer naar mijn auto om terug te rijden naar Purmerend. De spanning loopt steeds verder op…

Thuis aangekomen begin ik met het inpakken van de gekleurde tassen. Wat moet er enorm veel mee, het lijkt bijna wel of we op vakantie gaan.. Om half 10 komt Sonja thuis en na het inpakken van de auto, klaarzetten van de fietsen en het plaatsen van de fietsendrager op de auto besluiten we maar om te gaan slapen, want de wekker gaat immers vroeg de volgende morgen…

9 September

5 uur gaat de wekker, vandaag is het Raceday. Hier hebben we zo lang naar uitgekeken en zo hard voor getraind, vandaag moet het gebeuren. Als eerste loop ik naar het raam om naar buiten te kijken, helaas het regent. Maar volgens mij favoriete apps moet het straks beter worden, laten we het maar hopen.
We kleden ons aan en werken alvast wat eten naar binnen, ik zet de fietsen op de fietsendrager en we vertrekken vol zenuwen richting Almere.

In Almere aangekomen gaat Sonja snel naar binnen om te registeren terwijl ik de fietsen van de auto haal, daarna checken we de fietsen in en is er geen weg meer terug.
Vervolgens duurt het nog 2 uur tot de start, in de Espanade is het druk met zenuwachtige atleten. Ik verdoe de tijd door een beetje op mijn telefoon te spelen, maar mijn aandacht heb ik er niet echt bij.

8 uur, tijd om de wetsuit aan te trekken. Ik ben zo blij dat ik 2 weken geleden toch nog besloten heb om een wetsuit aan te schaffen bij Dare2Tri, anders was ik volgens mij de enige geweest zonder wetsuit.
Sonja gaat nog even naar het toilet en komt een paar minuten later terug met de mededeling dat de rits van haar wetsuit stuk is. Nee, waarom nu? Dat pak is nog maar een maand oud. Snel naar de balie waar haar wetsuit dichtgemaakt wordt met veiligheidsspelden, wat een begin. We brengen de groene tassen weg en lopen naar de start.. De start van onze grootste uitdaging tot nu toe gaat nu toch echt beginnen.

Ik mag 10 minuten eerder beginnen dan Sonja. Nog een kus en succes en dan is het tijd om het water in te gaan voor het onderdeel waar ik het meest tegenop zie.
Tijdens het trainen lukt het me wel om hele stukken borstcrawl te zwemmen, maar tijdens een triathlon raak ik meestal vlak na de start in paniek en vliegt mijn hartslag omhoog, waardoor ik het grootste deel schoolslag moet zwemmen. Dat kan ik vandaag niet gebruiken, dus ik besluit rustig te vertrekken en me buiten de drukte te houden.

Het startschot valt en ik zwem de eerste 50 meter schoolslag en zie dat het rustiger wordt om mij heen. Toch maar een stukje borstcrawl proberen. Dat gaat goed, ik raak niet in paniek en zwem vrij gemakkelijk naar de eerste boei, terwijl ik steeds andere mensen naast mij zie zwemmen. Ben ik nou gewoon mensen aan het inhalen? Het gaat bovenverwachting goed en ik kan borstcrawl blijven zwemmen. De ene na de andere boei zie ik voorbij komen, zo goed heb ik echt nog nooit gezwommen.. Ik had 44 minuten uitgetrokken voor het zwemmen, maar uiteindelijk kwam ik na 39:56 het water uit.

Inmiddels is het gestopt met regenen en ik loop door de wisselzone, dit is best nog wel een stukje. Daar is het druk, maar ik kan vrij snel naar mijn tas.. Snel mijn wetsuit uittrekken en de fietsspullen aan. Toch maar gekozen voor mijn Gabba voor op de fiets, een keuze waar ik later zeker geen spijt van heb gehad. Ik kan beginnen aan mijn favoriete onderdeel, terwijl ik me wel in moet houden, want er staat nog een halve marathon op het programma. Eerst het park door, al aardig wat mensen aan het inhalen. Rustig door de bochten, want het is nog nat en glad, dus geen risico.
Op het eerste stuk richting de Havenkom is het asfalt niet zo goed en een paar keer moet ik over de scheuren naar links om mensen in te halen. Nog een stukje en dan wordt het asfalt beter, maar bij het inrijden van de Havenkom hoor ik een sissend geluid, nee toch het zal toch niet…. Jawel hoor, voorband lek. Grrrrr…
Vloekend zet ik mijn fiets aan de kant en ga mijn band vervangen. Dat zou niet zo lang moeten duren, maar helaas. Normaal gesproken band eruit, band erin, CO2 erop en gaan. Deel 1 en 2 gingen goed, maar
tot overmaat van ramp krijg ik de CO2 pomp niet aan de gang. Ik blijf lekker vloeken en ga met de handpomp aan de gang. Uiteindelijk na 12 hele lange minuten heb ik mijn band verwisseld en kan ik eindelijk weer verder.

Vervolgens begint de grote inhaalrace… Na een minuut of 10 haal ik Sonja in en kan ik melden dat ik weer onderweg ben. Ze had me wel zien staan, maar mocht en kon niet stoppen om mij te helpen en zat tot ik haar weer inhaalde met de vraag of het wel goed zou komen. Op de dijk richting Lelystad windje mee, altijd lekker. Ondanks dat ik bewust rustig aan doe rij ik gemiddeld meer dan 40 kiometer per uur op dat stuk. Ook de rest van het rondje gaat goed en ik weet me krachten goed te verdelen en kom na 02:45, inclusief lekke band, vrij ontspannen weer aan in de wisselzone voor het laatste onderdeel.

Hardloopschoenen aan en beginnen aan de 21 laatste kilometers, welke verdeeld zijn over 3 rondjes van 7 kilometer. Om mijn streeftijd van 05:30 te halen moest ik wel iets harder lopen dan van te voren de bedoeling was..
Het eerste rondje gaat boven verwachting goed en ik kan goed een constant tempo aanhouden, nog 2 rondjes te gaan.. Tijdens het eerste rondje zie ik Sonja voorbij fietsen, dus dat gaat ook goed en ze kan ook bijna beginnen aan het looponderdeel.
De tweede ronde is er wat verval in tijd, maar dat kan ik hebben. Ik lig nog ruim voor op schema en ik heb nog weinig last van vermoeidheid. Bij het begin van de derde ronde begint het toch wat zwaarder te worden, dus ik neem bij de eerste waterpost een bekertje met ISO. Het blijkt al snel dat het geen goed idee is om dit rennend te drinken, dat beland namelijk overal behalve in mijn mond. Bij de volgende post snel een spons aannemen om alles weer wat minder zoet te maken. Een spons aannemen kan niet zo moeilijk zijn, maar nu blijkbaar wel. Ik grijp mis en de spons beland op de grond. Ik loop door maar wordt ingehaald door het meisje van de sponsen en ze geeft me alsnog een spons, wat een HELD!!

Nog 3 kilometer en dan ben ik er, nog 1 keer over dat onverharde pad in het bos.. De kilometers duren steeds langer maar ik kom nog steeds vooruit. Ik heb nog een kwartier om binnen mijn streeftijd te eindigen en ik moet nog 2 km.
Ik ga het halen, de laatste keer langs de wisselzone en dan het rode kleed op. Ik hoef niet mee naar rechts, maar ik mag naar links richting de finish..

Ik heb het gehaald, ik heb een halve triathlon volbracht… Ik neem mijn medaille en shirt in ontvangst en geniet van de winegums en cola na de finish en kan nog steeds niet geloven dat ik het gehaald heb.

Ondertussen wacht ik op Sonja die met haar tweede ronde bezig is. Als ik haar aan zie komen schreeuw ik haar weer een stukje vooruit voor haar laatste ronde. Daarna ga ik naar binnen om mijn groene tas op te halen en om te kleden. Daarna weer naar buiten om de mensen aan te moedigen en te wachten op mijn meisje, die het ook gewoon gaat halen, dat weet ik zeker.. Het duurt even, maar daar komt ze.. Ik schreeuw haar over finish en wacht haar vervolgens op.

We genieten van het buffet en dan vooral van de Chocomel en beseffen dat we het gedaan hebben en dat het eigenlijk best wel goed ging. Alles is top geregeld in Almere, de bevoorrading is top en de vrijwilligers zijn onverslaanbaar.

Moe maar voldaan gaan we naar de auto om weer naar huis te rijden met een ervaring rijker. Een stapje dichterbij naar het ultieme doel…

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.