Mijn race in paradise – Mallorca 2018

Het is Zaterdag 20 oktober, weer een datum waar we naar uitgekeken hebben en nu is het zover. Het dorp wordt wakker en je hoort de krekels, die zijn deze drukte niet gewend. Het is vroeg en je voelt een soort stille spanning.  Raceday in paradise.

Op naar Mallorca

Maar eerst terug naar de woensdag 17 oktober, de wekker gaat vroeg op Springfontein 14. De koffers zijn gepakt, wat een hoop sportspullen gaan er weer mee, de koffer zit vol. Mika maak ik wakker en Zoë is al op. We worden op gehaald door Pepijn met zijn ouders, die ons naar Schiphol brengen. We komen ‘s middag aan bij het hotel en weer is lekker.  De voorspellingen brengen de afgelopen week al wat stress mee. Ook door dat er vorige week in een ander deel van het eiland nog een aardige overstromingen zijn geweest.

Donderdag – Dag 2

Vandaag gaan we de fietsen ophalen bij Rad International, net als vorig jaar. Het weer is vandaag niet zo geweldig, regen en zon wisselen elkaar af, het helpt allemaal niet mee. In de middag rijden we dan maar met de auto de ronde die we zaterdag moeten fietsen, om toch weer even te zien wat ons te wachten staat. Na het rondje eindigen we bij de startzone en halen we gelijk onze startbewijzen op. We eten daar een pizza, want dit jaar hebben we onze supportgroep mee.  Voor de rest doen we niet veel en spelen we ‘s avonds wat potjes Uno, waar we merken dat onze kinderen slecht tegen hun verlies kunnen  😳

Vrijdag – Dag 3

Nog 1 dag, het komt nu echt dichtbij. Vandaag stappen we toch even op de fiets en zwemmen we een rondje in de zee. Ook de briefing staat op het programma. Wat een hoop atleten zijn er afgereisd naar Mallorca, ze komen echt overal vandaan. De briefing zorgt voor kippenvel op mijn arme, de spanning komt nu echt op. We leveren in de middag de fietsen en tassen in, verder kunnen we er niets meer aan doen, hiermee moet het gebeuren. Nu maar hopen op een goede nacht slapen.

Raceday

Daar is hij dan, zaterdag 20 oktober, vandaag is de dag waar het gebeuren moet, maar heb enorm slecht geslapen. Ik vergeet het maar snel. Op naar ontbijt, ik krijg niet veel naar binnen, maar eet toch wel iets. Na het eten kunnen we richting de start.

We parkeren onze auto en lopen door de straat waar we die middag moeten hardlopen en ik weet dan al dit word vanmiddag weer vreselijk. We checken nog een keer onze tassen en maken onze fietsen klaar.

Zwemmen

Op het strand hoor je de muziek galmen, een soort boembastisch en zenuwmakend geluid. Om 9.00 uur start de pro serie, eerst de mannen en daarna de vrouwen. Vervolgen mogen de age groepen starten, onderverdeeld in leeftijden en na de oudste mannen komen de vrouwen. Dit vind ik eigenlijk wel raar, want je weet dat als je beetje kan zwemmen in hun groep terecht komt. Voor ik het weet sta ik vooraan en we kunnen starten. Wauw, wat een molen, ik voel allen maar benen en armen en ik wordt zelfs onder mijn voet gekrabd. Maar ik kom los en zwem verder in mijn eigen tempo. Net voor de boei waar we een lus maken om weer terug kunnen haal ik de eerste mannen al in. Soms geeft dat een soort van boost door zwemmen, je gaat lekker. Met 36 minuten kan ik weer staan en rennen richting de tent. Op het strand trek mijn pak tot op mij heup uit en probeer door het zand te rennen. Nou ja sneller te lopen noem ik het maar. In de tent is het druk, echt te druk. Daar trek ik mijn pak verder uit en pak mijn tas met mijn helm en fietschoenen. Vrouwen die er langs willen, pff wat is het hier krap. Ik steek alle gels in mijn zak en stap op mijn fiets.

Fietsen

De eerste kilometers, wat is er in hemelsnaam met mijn benen aan de hand? Waarom doen ze niet wat ze altijd doen? Eerst een beetje pijn en daarna komt de moter vaak wel op gang, maar vandaag niet. Trappen dan maar, ik schakel naar het kleine blad en moet de berg op, pff straks moeten we dit nog een keer doen. Ik kom boven en kan eindelijk even beetje bijkomen als we weer naar beneden gaan. Na het dorpje komt er een deel wat je heen en terug moet fietsen, in dat deel vlak voor bos kom ik Martijn tegen, pas op in bos schreeuwt hij. Ik trap door en kom naar het keerpunt. Terug tel ik de vrouwen die achter mij fietsen dat zijn er meer dan 50, oké dat is wel goed. Ik ben in ieder geval niet de laatste. Op naar Santa Ponça, waar ons hotel staat. Daar staan Mika, Zoë en Pepijn te wachten. Ze moedigen mij aan en als ze me weer zien dan zal ik aan het hardlopen zijn. De tweede ronde voel ik me echt niet op mijn best, maar wie A zegt moet B zeggen.  Bij 70 km begin ik te denken ik wil van die fiets af. Stoppen zegt het stemmetje in mij hoofd, dit is geen race in paradise, maar in mijn eigen hel. Maar opgeven doe ik natuurlijk niet, al moet ik kruipend verder, ik ga die finish halen. Na de laatste klim, die echt vreselijk is, kom ik dan eindelijk terug bij transistionzone en zet me fiets terug in het rek en loop de tent weer in.

Lopen

Op een bankje in de tent zit een vrouw die er helemaal doorheen zit en ik geef haar wat van mijn energietabletten. Ik vraag gaat het? ze schut haar hoofd, ik denk dan ben ik in ieder geval niet alleen. Ik trek mijn hardloopschoenen aan, de pijn valt eigenlijk wel mee, maar ben zo leeg. Ik begin de heuvel op lopend, want rennen is daar niet te doen. Daarna begint het een parcour. De eerste keer door de finishlaan ,waar je langs de finish loopt en een elastiek krijgt zodat je de rondes goed kan onthouden, begint het lopen echt. Omdat ik me zo leeg voel begin ik maar eens om tijdens het lopen en wandelen te gaan tellen, dat gaat redelijk en ik kom ook al snel Martijn tegen die in zijn derde ronde zit. Hij heeft een rood hoofd en kijkt niet bepaald blij. Pepijn zie ik rechts staan en hij drukt me wat winegums in mijn hand. Daarna hoor ik Zoë en Mika aan de linkerkant. Ik ploeter door en blijf Martijn voor hij haalt me niet in, zo zie ik hem elke keer als ik de lussen maak en blijft hij me aanmoedigen. In mijn derde ronde haak ik aan bij een Hongaarse man waar ik samen de laatste rondes mee ga lopen, maar hij moet er nog een ronde meer dan ik.  Het geeft me kracht en ik vergeet echt even de pijn. Pijn is ook wel groot woord, heel veel pijn doet het niet, maar ik heb gewoon geen energie meer. Ik hoor Jeroen in mijn hoofd tellen als je er doorheen zit. Ik ga weer rennen en tel tot 150, daarna even lopen en dan weer naar 150 tellen en zo komen we de kilometers door.  Samen trekken we elkaar door de kilometers door, je bent even elkaars beste vriend.

Finish

Eindelijk, daar komt het einde. Ik heb er veel te lang er over gedaan, maar als je bedenkt dat ik na de eerste kilometers op de fiets al wist dat dit mijn dag niet zou worden, ben ik toch tevreden dat ik de finish heb gehaald.  Ik mag ik thuis de medaille ophangen en heb mij zelf belooft dat ik van de winter mijn plan ga aanscherpen, mijn blessure onder controle moet krijgen en dat alles wat beter gaat dan dit jaar.  Nu eerst uitrusten en bijkomen in het paradijs, want dat is het toch wel. Challenge is een superorganisatie, in de avond hebben ze nog de prijsuitreiking  en eindigen met een show vol met vuur en leuke gekke mensen met een hoop vuurwerk.

Met dank aan onze supportgroep. Zoë, Mika en Pepijn, jullie waren geweldig en hebben ons er goed doorheen gesleept

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.