Mallorca Dag 4 – Raceday, van paradijs naar…

Klaar voor de start

Inmiddels is het ruim een dag geleden dat we gefinisht zijn, gisteren had ik niet de puf meer om al mijn belevenissen op te schrijven, vandaag met een frisse blik en vermoeide benen een terugblik.

14 oktober 2017, dit is de dag waarom we hier zijn, Raceday.. Wederom hebben we allebei heel beroerd geslapen. Ik was al om 3 uur wakker en kon gewoon niet meer slapen, ik had de race inmiddels al twee keer in mijn hoofd gedaan.  Dus daar lag ik om vier uur ’s nachts een boek te lezen om maar even de aandacht te verzetten.

 

 

Eindelijk is het zeven uur en de wekker gaat, al was het niet echt nodig. Even een douche en de laatste spullen bij elkaar zoeken zodat we om half acht naar beneden kunnen voor het ontbijt.  Eten gaat niet zo makkelijk, waarschijnlijk door de zenuwen, maar het moet erin, want niet eten is geen optie. Tegen heug en meug werk ik het ontbijt weg.

De laatste voorbereidingen tot de start

Vervolgens is het tijd om in de auto te stappen en naar Peguera te rijden, omdat de hele stad is afgelopen parkeren we de auto op ongeveer een kilometer van de start, hoe we dat vanmiddag doen is voor later zorg ?. We lopen met onze groene tas naar het startgebied, gelukkig zien we nog meer gekken om ons heen. Nog even snel kijken bij de fietsen of de banden nog hard zijn en er geen gekke dingen zijn en we lopen naar een plek waar we onze wetsuits aan kunnen trekken. Nog een half uurtje voor de start..

Startplaats

Als eerste starten de pro’s, waaronder ook een paar Nederlanders. Zodra deze vertrokken zijn is het tijd voor de mannen tot 39 jaar en 5 minuten later ben ik aan de beurt, Sonja start 10 minuten na mij. Even een kus en elkaar succes wensen en dan ga ik in het startvak staan, het kan beginnen.

Zwemmen

Het startschot wordt gegeven en er rennen ongeveer honderd mannen van 40+ als jonge honden van het strand het water in. Omdat ik geen zin heb om in de massa terecht te komen en vechtend het parcours af te leggen, neem ik rustig de tijd en ga als als een van de laatste het water in. Het begin is weer even wennen, maar ik krijg snel mijn ademhaling onder controle en kan, net als in Almere, stabiel beginnen met borstcrawl. Het gaat eigenlijk boven verwachting goed en ik begin al snel mensen in te halen, na ongeveer 900 meter zijn we bij de boeien waar we omheen moeten zwemmen, daarna kunnen we weer terug richting het strand.  Ik merk dat het zo makkelijk gaat dat ik de tips, die ik van Sonja heb gekregen, nog beter probeer uit te voeren zodat ik nog wat sneller ga en al vrij snel komt het strand en dus het einde in zicht. Binnen de 40 minuten sta ik weer op het strand, zo snel en makkelijk heb ik nog nooit gezwommen. Snel naar de wisselzone om mijn fietsspullen te pakken, want nu komt mijn favoriete onderdeel.

Fietsen

Nadat ik mijn wetsuit uitgetrokken heb en mezelf klaar heb gemaakt voor het fietsen loop ik naar mijn fiets en pak hem uit het rek. We moeten voordat we kunnen opstarten eerst nog even een hele schuine helling op, even voorzichtig. Daar is de startstreep, we kunnen beginnen. In de eerste 4 kilometer heb ik aardig wat mensen ingehaald, maar dan is het tijd voor een hele vervelende traditie die ik toch eens hoop te doorbreken, weer een lekke voorband ?. Daar gaan we weer, eerst maar even vloeken en daarna de band maar vervangen.

De band gaat er gelukkig snel af en al snel heb ik de reserveband er weer inzitten, nu met de CO2 de boel weer oppompen en dan weer verder, maar bij het opzetten van het tussenstuk breekt het ventiel af en kan ik weer opnieuw beginnen. Gelukkig heb ik twee binnenbanden meegenomen, maar ik ben er wel gelijk doorheen.  Sonja komt op dat moment net langs fietsen en kan het bijna niet geloven dat het weer gebeurd is. Gelukkig gaat de CO2 nu wel goed en kan ik mijn weg vervolgen. Het heeft me weer een kwartier gekost en inmiddels is het al aardig rustig geworden op het parcours en lig ik ver in de achterhoede.

Eenmaal weer op de fiets, kan het grote inhalen weer beginnen. Met twee kapotte banden om mijn nek heen haal ik al snel weer hele groepen mensen in. In Calvia zie ik gelukkig een vuilnisbak en kan ik de banden weggooien. Na een paar minuten haal ik Sonja weer in en ga ik gestaag door richting het hoogste punt, daar is het keerpunt en vervolgens tempo maken weer terug. Ik vlieg over het parcours en laat veel deelnemers achter me. De tweede ronde is wel wat zwaarder, maar ik kan goed het tempo erin houden en na 90 kilometer komen we weer aan bij de wisselzone.

Hardlopen

Ik zet mijn fiets weer in het rek en merk al gelijk dat mijn benen al zwaar aanvoelen, zou ik al teveel hebben gegeven tijdens het fietsen om de achterstand weer goed te maken?

Ik trek mijn hardloopschoenen aan, neem even rustig een reep en begin aan mijn halve marathon. Nou dat kan wel eens even gaan duren.. In de eerste kilometer merk ik al dat het alles behalve makkelijk   gaat, het is niet te zien in mijn tijd, maar het gevoel is niet goed. De kilometers kruipen voorbij en na een kilometer of 4 ga ik eerst maar even een stukje wandelen, daarna zal het wel weer gaan.

Nou het gaat daarna wel weer, maar niet voor lang.. Steeds vaker moet ik stukken wandelen en wat is het warm…. Na elke ronde van 5 kilometer krijg je een bandje en na 4 bandjes mag je aan de laatste ronde beginnen. Na het eerste rondje moet je er nog drie rondes lopen en toen heb ik mezelf wel even afgevraagd hoe ik dat in hemelsnaam zou moeten gaan halen.

Ik leef van bevoorrading naar bevoorrading en gooi daar alles naar binnen wat ik kan pakken. Cola, bananen, ISO drank en daarna maar eens een fles water over mijn hoofd. De kilometers duren steeds langer en ik zie tijden op mijn horloge die ik nog nooit heb gezien, maar al moet ik kruipend, ik ga de finish halen.

Na ronde twee beginnen we weer vol goede moed, maar wat is het warm en wat willen de benen niet meer. We zijn van het paradijs in de hel beland. In de derde ronde kom ik Sonja voor het eerst tegen, ik zie dat ze het ook zwaar heeft, maar dat is niet zo moeilijk, want dat heeft iedereen.

Na het derde rondje, waar ik weer wat meer gewandeld heb krijg ik eindelijk mijn vierde bandje om, nog 5 kilometer en ik mag over de finish. Het einde komt in zicht, nog 1 keer langs die enthousiaste mensen die ons maar blijven aanmoedigen, ze slepen je er echt doorheen. Ik bedank ze daarom ook allemaal tijdens mijn laatste rondje.  Die mensen bij het eerste keerpunt, die toerist die spontaan ging helpen met het uitdelen van sponsen en de twee Duitsers die 4 ronden lang maar bleven klappen.

De laatste meters, het rode tapijt zie ik al, ik mag een afslag later nemen naar de finish. Ik heb een beroerde halve marathon gelopen, maar ik ga toch voldaan over de finish. In een tijd van 05:48:18, een stuk langzamer dan in Almere, maar gezien de omstandigheden een nette tijd. Ik eindig als 369ste van de 753 deelnemers.

Wachten op Sonja

GedaanIk krijg mijn medaille omgehangen en ben zo trots als een pauw dat ik het weer gehaald heb. Nu is het wachten op Sonja, die ongeveer een uur na mij zal finishen. Ze moet nog ongeveer anderhalve ronde. Ik sta bij de finish en zie veel mensen binnen komen uit heel veel landen. Mooi om al die emoties te zien van mensen die zo’n prestatie hebben neergezet. Je vergeet wel eens hoe bijzonder het eigenlijk is.

Ondanks dat ze nog midden in haar rondje zit schreeuw ik Sonja in mijn gedachten vooruit en hou strak de live timing in de gaten. Er gaan nog heel veel mensen ploeterend over het parcours en die moeten nog een of meerdere rondjes. De lijst met verwachte finishers boven Sonja wordt steeds korter en eindelijk zie ik haar de bocht om komen. Ik schreeuw nog even na haar en wacht vervolgens bij de finish waar we elkaar in de armen vallen, we hebben het weer gedaan.

Het is voorbij

We halen ons finishershirt op en delen nog wat ervaringen met andere mensen, het zit er weer op. Tijd om alle spullen weer te verzamelen en in te laden in de auto. Auto, oh ja die staat een kilometer verder op. Ik laat sonja met de spullen wachten en ga de auto maar even halen, want we zien het niet zo zitten om nog met al die spullen door het dorp te slepen. Wat kan een kilometer dan ver zijn.

We brengen de fietsen weer terug naar de verhuurder en gaan met een voldaan gevoel naar het hotel. Als je ons direct na de finish had gevraagd of we het weer zouden doen was het antwoord waarschijnlijk nee geweest, maar wanneer we ’s avonds bij de sluitingsceremonie zijn en er wordt geroepen Till Next Year, kijken we elkaar aan en zeggen we tot volgend jaar. ?

Gesloopt, maar voldaan Die hebben we wel verdiend

 

1 reactie

  1. Geweldig!!! Wat een mooi verhaal. Jullie zijn toch een stel kanjers.
    Wat voor uitdaging willen jullie nog meer hebben??? Toppie!!!!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.