Challenge Mallorca – Raceday van Sonja


FinisherRaceday, vandaag  is de dag..  Vol ongeloof kleed ik mezelf ’s ochtends aan, vandaag is dan echt de dag. Hebben we alles? Tattoo, zwembrillen en kleding voor na de finish. Het is een warm land, maar toch maar een trui in de tas. De nacht was zo rommelig, wakker worden en dan toch maar weer proberen te slapen. Het zijn altijd weer die zenuwen. Gelukkig heeft Martijn er ook last van. Na het ontbijt, wat ik echt met moeite naar binnen krijg, is het dan echt tijd. Pfff, daar gaan we, er is geen weg meer terug.

 

 

In de transitionzone is het druk met deelnemers en iedereen is zijn eigen ding aan het doen voor de voorbereiding van de start. Ik kijk eens om mezelf heen, en zie iemand die zijn banden aan het oppompen is, ik vraag me gelijk af of mijn banden nog wel hard zijn, gelijk maar even checken.  Moet ik dan ook al mijn wetsuit aan trekken?  Hoe laat is het? Het is nog vroeg nog maar even wachten..
Ik check nog maar een keer mijn tassen die ik gisteren heb weggebracht. Kijk nou, mijn idee, wat ik gisteren bij de organisatie had aangegeven, hebben ze toch nog opgevolgd. Ik vond het zo onhandig dat de fietstassen boven de looptassen hingen, omdat je natte zwemspullen na de wissel in de fietstas gaan en dan 3 uur lang aan het lekken is op je looptas, met als gevolg natte hardloopspullen. In Almere hingen de tassen wel goed om en ze hebben ze vannacht dus blijkbaar nog omgewisseld, mijn dank ik groot. Niet dat we niet nat gaan worden, maar daar kom ik later nog wel op terug.

Op naar de start en zwemmen maar

Langs de boulevard  staan veel triatleten zichzelf klaar te maken voor de lange wedstrijd. Dan toch maar de wetsuite aan om vervolgens de tas in te leveren. We kunnen vervolgens op naar de start. De profs worden omgeroepen en gaan van start. De rest van de deelnemers zijn op gedeeld in leeftijdgroepen en de vrouwen mogen als laatste starten. Martijn start in de tweede leeftijdsgroep . We nemen afscheid en wensen elkaar succes, we zien elkaar weer bij de finish. Nog een keer zegt hij dat ik het kan.

zwemmen

Het startschot klinkt en ik ren hard het water in, zou het het water koud zijn? Niet aan denken, maar gaan. Het begin is natuurlijk weer een groot heksenketel, het is een groot gevecht, er wordt geslagen en geschopt en ze gaan over je heen en onder je door. Ik ga even staan, want dit gaat zo niet langer. Nadat we eindelijk een stuk kunnen zwemmen komen we bij de boei, ik zwem er omheen en krijg omdat moment een trap tegen mijn zwembril. Lekker, zout water in mijn bril. Ik moet paar keer stoppen om mijn bril weer te legen en weer goed op te zetten. Dit gaat natuurlijk weer niet in een keer en dit kost mij een tijd grrr. Ik kom het water uit, stop even onder de douche om het zand en zout van me af te spoelen en daarna door naar de kleedruimte,  fietsspullen aan en we gaan verder met het volgende onderdeel.

Op naar het fietsen

Ik stap op mijn fiets. Kom op zeg ik tegen mezelf, gewoon trappen Het zijn 2 rondes van 45 kilometer door blijven trappen dan kom ik er vanzelf, de afgelopen dagen ging het ook goed. Fietsen zal nooit mijn beste onderdeel worden, maar ik doe mijn best. Het zou niet moeten, maar ik kom Martijn in het eerst stuk tegen, hij staat weer met een lekke band. Weer krijg ik de zenuwen of het wel goed gaat komen en hij verder kan gaan, het is een flashback naar Almere. Gelukkig haalt hij mij alweer vrij snel in. De kilometers gaan lekker op naar die speltbochten van de klim. Dat ging vrij makkelijk, was ik daar maar vast voor de 2 de keer. Ik trap lekker en ben voor mijn gevoel snel bij het keerpunt. Ik haal verschillende mensen in, maar ik wordt zelf ook regelmatig ingehaald. Ik maak me er niet druk om, dat hoort er een beetje bij. Tijdens het fietsen wissel ik veel af met Guusje, wat wel leuke momenten met zich meebrengt. Hey Guusje, Hey Sonja, iedereen zit in hetzelfde schuitje.  We komen in het dorpje waar ik even aan gisteren denk, hier zater we lekker even een cola te drinken, vandaag is hier geen tijd voor we moeten door. Het makkelijke stuk komt nu richting het dorp waar ons hotel staat. Ik neem slok van mij iso, maar de bidon gaat niet lekker terug in de fiets. Chips daar ging de bidon, gelukkig rij ik er niet overheen. Het laatste stukje komt eraan, het fietspad wat zo stijl omhoog gaat. Het is lastig, maar ik kom boven, rustig blijven trappen, maar mijn benen zijn ontploft.. Ik zoef daarna naar beneden, dat is wel het voordeel van dat laatste klimmetje.. Met bijna 60 kilometer ga ik richting het plein met de finish De finish o nee we moeten eerst nog hardlopen 21 km

Het laatste onderdeel

In de tent trek ik mijn fietsschoenen uit en mijn hardloopschoenen aan, gelletjes mee en gaan we weer. Maar dat duurt niet lang. Jeetje die benen, ze willen niet meer. Maar stoppen is geen optie, ik maak mijn plan om de finish te halen.  Alle stukken omhoog doe ik rustig aan en rest wissel ik af, dat gaat goed. De eerst ronde gehad, ik kom Martijn tegen, hij zit er ook door heen. Ergens doet het me ook goed dat ik het niet aan mij ligt, iedereen heeft het zwaar, want het het is echt zwaar. Niet dat ik hem wil zien lijden, maar ik had even het idee dat ik de enige was die het moeilijk had..

Medaille

Het idee om met droge schoenen te lopen is ook niet helemaal gelukt, met de start waren ze nog wel droog, maar bij elke bevoorrading gooi ik wat sponsen met water over mezelf heen, ik ben doorweekt… Maar alles om een een beetje af te koelen in deze hitte. Bij de bevoorrading werk ik van alles weg wat ik kan pakken weg, cola, iso water.  Het wordt steeds zwaarder en de finish moet nu toch echt niet langer duren. Ik kom langs de start/finish en mijn vierde en laatste ronde gaat in. Ik zie Martijn niet staan, die is allang over de finish  en normaal staat hij daar, zou hij nog even aan het bij komen zijn? Kom op de laatste ronde, we gaan er weer voor. Als ik even door ga zit die tijd onder de 7 uur er echt nog wel in. Na 6.55 is daar dan eindelijk de finish. De volgende keer (WAT? ja de volgende keer), moet ik dit echt gaan doen zonder die lang slepende blessure aan mijn hamstring, ik moet nu toch echt een keer echte rust gaan nemen en herstellen. Het laatste bochtje, ik steek me handen in de lucht en neem mijn medaille in ontvangst.. Wauw ik heb het weer gehaald en natuurlijk staat Martijn me op te wachten.

Weer gedaan..

Het zit er weer opIk plof kort daarna even op een stoel neer, mijn benen doen niks meer. Voor even dan, want we gaan door naar de plek waar iedereen wat kan eten drinken en bijkomen. Iedereen praat over zijn ervaringen, over de warmte en de zware hardloopmomenten. Mensen blijven binnen komen, ik ben echt nog lang niet de laatste. We halen de fietsen op en lopen naar een plek waar Martijn mij oppikt met de auto, we willen niet de hele stadje met alle spullen door. Ik hoor nog steeds de mensen binnen komen, wauw wat een zware tocht maar wat een belevenis. Morgen weer? Nou niet morgen maar wel volgend jaar nieuw seizoen en ik hoop zonder blessure.

 

 

2 reacties

    • Frank op 18-okt-2017 om 16:24
    • Reageer

    Het is wel erg knap hoor, ik vind dit een prestatie

    • Melissa op 19-okt-2017 om 07:57
    • Reageer

    Wauw? Super trots jullie hebben het weer gehaald ?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.