Update 2024
Ik ben Sonja Stengewis ik ben bijna 46 jaar (1977). Ik ben getrouwd met Martijn en samen hebben we 2 kinderen, Zoë 22 jaar die met haar vriend Pepijn inmiddels een eigen huis heeft en Mika 17 jaar die nog druk naar school gaat.
Al heel jong ben ik met het zwemsport in aanraking gekomen en jarenlang was wedstrijdzwemmen mijn grote hobby. Toen ik 15 was kreeg ik een bijbaantje in het zwembad en na mijn middelbare school ging ik naar een sportopleiding om vervolgens door te stromen naar de opleiding zwemonderwijzer. Vervolgens ben ik 18 jaar zwemonderwijzeres geweest, toen ik er klaar mee was en op zoek ging naar iets nieuws.
Ik heb me zelf omgeschoold en heb nu al weer heel wat jaartjes zelfstandig Fotograaf. Heel wat anders, maar wel heel leuk en vooral heel druk. Niet echt de meest ideale omstandigheden om lange triatlons te trainen. Stil zitten is zeker niet mijn ding, dan ga ik piekeren en daar word ik niet gelukkig van. Dus naast werken werd sporten steeds belangrijker voor mij.
Nadat ik gestopt was in het zwembad moest ik even niet aan het water denken, maar op een gegeven moment gaat het toch weer kriebelen. In de jaren in het zwembad maakte ik toch flink wat kilometers zonder dat ik het door had. Met het werk wat ik nu doe zit ik vele uren achter de computer, dus het werd toen tijd om weer wat te gaan doen.
Hup hardloopschoenen aan en gaan, eerst kleine rondjes maar deze werden al snel langer. Ze werden zo lang dat ik de halve marathon van Amsterdam heb gelopen in 2015.
Wat was ik blij nadat ik gefinished was en dacht dat ik nooit verder zou kunnen. Maar na een paar halve marathons ging het zo goed dat ik in 2017 de hele marathon van Rotterdam heb gelopen. Het was zwaar, maar wat geeft dat een kick. Inmiddels ben ik wel een paar marathon verders en blijft het een uitdaging.
Mijn eerst triatlon deed ik Utrecht een korte afstand met alleen maar vrouwen, super leuk maar dat smaakte natuurlijk gelijk naar meer. Een vrouw die ik daar tegenkwam vertelde over haar broer die aan het trainen was voor de hele triathlon in Hawaii. Met open mond luisterde ik naar de afstanden die volbracht moeten worden, en dacht op dat moment dat kan ik nooit.
Nadat ik die arme Martijn ook met het triathlonvirus heb besmet hebben we al verschillende sprints en kwartjes gedaan en in september 2017 deden we onze eerste halve triathlon in Almere. Vele volgende daarna, waarbij ik voor de Halve Triathlon in Mallorca zwaar, maar vooral geweldig vind. Inmiddels zit ik ruim onder de 6 uur.
We vroegen onszelf wel eens af, waar ligt onze grens, wanneer is het genoeg? Dan komt toch de hele afstaand om de hoek kijken. In 2021 bij de IRONMAN Barcelona was het zover.
Na dat ik Martijn had aangemoedigd op de IRONMAN Hamburg was ik aan de beurt. We hadden bedacht niet de zelfde te doen om elkaar te kunnen steunen vanaf de zijlijn. Het zwemmen werd door weersomstandigheden ingekort de wind was te heftig. Dit koste mij ook veel energie op de fiets, waardoor het lopen extra zwaar was. Maar uiteindelijk heb ik de finish gehaald, maar eigenlijk niet zoals ik het mij had voorgesteld.
Daarom gaan we het in 2024 nog een keer proberen en sta ik nu samen met Martijn aan de Start van de IRONMAN van Barcelons. Here we go!!!
