Tijdrit Almere

In aanloop naar het triathlonseizoen en om een beetje aan mijn Canyon Speedmax te wennen had ik me een paar maanden geleden opgegeven om mee te doen aan de Tijdrit Almere van Start 2 Finish. Afgelopen zaterdag was het dan zover, mijn eerste tijdritwedstrijd door de polder van Flevoland.

 

 

 

 

Voorbereiding op de Tijdrit

Zoals ik hierboven al aangaf was het de eerste keer dan ik aan een dergelijk evenement mee ging doen, ik had al een keer in Volendam gekeken en me ook al een keer opgegeven, maar was toen vanwege het slechte weer niet gegaan, maar zaterdag waren het ideale omstandigheden. Ik had donderdag nog een laatste testrit gemaakt van 41 kilometer met de Speedmax en het ging ook toen al lekker met een gemiddelde van 36,6 kilometer per uur, maar met alle opstoppingen was er nog wel wat winst te behalen wat betreft snelheid.

Wat uitrusting betreft ben ik nog niet helemaal compleet, waardoor ik het nog met mijn normale helm moet doen en ook wat betreft kleding was het nog wat lastig. Dit jaar staan daarom nog een aerohelm, nieuwe triathlonpak en een powermeter op het verlanglijstje.

Op naar Almere

Ik kwam er ’s ochtends al vrij snel achter dan zo’n aerodynamische Tron look a like fiets niet altijd heel makkelijk is om mee te nemen. Ik had hem achterop de fietsendrager gezet, maar vanwege de extreme vormen kon ik hem niet goed vastzetten, wat geen goed gevoel gaf. Dus toch maar weer de fiets achter in de auto. Hier moeten we nog maar even een oplossing voor vinden.

Na een half uurtje rijden kwam ik op een afgelegen stuk polder bij Almere-Hout, waar al aardig wat auto’s stonden met hele snelle fietsen. Dan voel je je als nieuwe deelnemer toch wel een beetje geïntimideerd, want wordt je niet aan alle kanten zoek gereden? Na het uitladen van mijn fiets ga ik naar de registratietent om mijn startnummer en chip op te halen. De gemoedelijke sfeer geeft me alweer wat meer vertrouwen op een goede afloop. Het logo van Challenge Almere op de envelop geeft me ook weer een vertrouwd gevoel.
Vervolgens nog even een klein stukje infietsen om te kijken of alles goed werkt en dan op naar de start.

Gas op die lolly

Ik zit om 11:15 in de eerste startgroep (na de vrouwen) en hou me een beetje afzijdig om in de middenmoot te starten. Elke 20 seconden vertrekt er een rijder en het startplateau komt steeds dichterbij. Dan is het zover, ik zie de klok aflopen en bij 0 begin ik met mijn 42 kilometer tegen de klok (altijd al eens willen zeggen :)). Het eerste stuk is over betonplaten en omdat het ’s nachts nog geregend heeft kan het best glad zijn, dus het eerste stuk toch een beetje rustig aan. Na 2 kilometer bereik ik zonder kleerscheuren het asfalt en kan het gas erop. Als snel haal ik de eerste rijder in, en niet veel later nummer 2. Dat gaat best lekker, laatste zal ik in ieder geval niet worden.

Af en toe kijk ik op mijn horloge en ik zie de kilometers oplopen en ik rij continue boven de 40 kilometer per uur. De paar bochten in het parcours kan ik goed nemen en langzaam maar zeker haal ik toch aardig wat deelnemers die voor mij gestart zijn in. Omdat we in de eerste groep zijn gestart zijn de wegen nog vrij leeg. Na 20 kilometer is de eerste ronde gedaan en ben ik nog geen half uur onderweg, het gaat eigenlijk best wel lekker.

De tweede ronde

Vervolgens gaan we de tweede ronde in van de tijdrit en wordt het ook wat drukker op het parcours omdat de tweede en derde groep inmiddels ook vertrokken zijn. Dit maakt het wat makkelijker om je te focussen op degene voor je en daar naartoe te rijden. Ik merk dat mijn benen in de tweede ronde wel iets zwaarder worden en dat de kilometers iets langzamer voorbij gaan, maar ik weet de snelheid toch goed boven de 40 te houden. Ik hou mezelf voor om door te zetten, vandaag hoef ik niet hard te lopen na het fietsen, dus alles geven wat er in je zit. In de verte zie ik de finishboog, dus ik pers alles wat in mijn benen zit er nog even uit en kom over de finish in 01:02:34 met een gemiddelde van 40.9 kilometer per uur.

Na de finish doe ik me tegoed aan al het lekkers wat geregeld is door de organisatie. Vooral de chocomel en de winegums doen het altijd erg goed bij mij. Langzaam druppelen er andere deelnemers na mij binnen en ik zie dat er een hoop mensen behoorlijk doorheen zitten. Bij mij gaat het eigenlijk alweer, dus het zit behoorlijk goed met mijn vorm op het moment. Ik lever mijn chip in bij de organisatie en ga even bij de start van de volgende groepen kijken die nog moeten beginnen aan hun tijdrit, het weer wordt steeds beter dus er zullen nog wel aardig wat mensen onder mijn tijd fietsen. Tijd om weer naar huis te gaan na deze geslaagde dag..

Volgend jaar zeker weer

’s Middags zie ik in de uitslag dat ik uiteindelijk 63ste ben geworden van de 235 deelnemers, daar ben ik met mijn 41ste verjaardag in het vooruitzicht helemaal niet ontevreden over. Er zijn nog aardig wat zaken om te verbeteren en ik moet nog echt aan de fiets wennen, maar tegen de echte specialisten zal ik het altijd moeten afleggen.

Volgend jaar ben ik er in ieder geval zeker weer bij, wat een leuk en goed georganiseerd evenement is dit en wat is het leuk om even te kijken hoeveel je kan geven tijdens een tijdrit. Doel is om volgend jaar onder het uur te komen op de 42 kilometer en een top 50 positie zou ook leuk zijn.

Ook de vele foto’s die zijn gemaakt is een mooie extra, bedankt aan alle fotografen (in dit bericht Nina Bakker en Evert Woutersen) die hun foto’s willen delen.

 

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.