Het was heerlijk in Mallorca, maar dat was helaas ook het einde van het triathlon seizoen. Dit jaar was ons tweede jaar dat we triathlons doen en we hebben een hoop geleerd en zijn besmet geraakt met het virus. Wilde ik eerst het liefst alleen maar fietsen, tegenwoordig zit ik de kalenders met triathlons te bestuderen en ben ik aan het kijken waar ik weer aan een wedstrijd kan deelnemen, Sonja wordt er wel eens gek van. 🙂
Het wordt dus tijd om het afgelopen jaar eens door te nemen en alvast vooruit te kijken wat er de komende winter allemaal op het programma staat. In ieder geval zal ik de fiets de komende maanden waarschijnlijk wat vaker laten staan, maar niet om op de bank te zitten.
Samenvatting triathlon seizoen 2017
De eerste triathlon dit jaar was de Mirandabad, een sprint waar het zwemmen beroerd ging, maar de rest eigenlijk wel goed. Vervolgens hebben we vanwege het koude water, en de organisatie veel te laat aangaf dat het een Run-Bike-Run zou worden, de Bosbaan overgeslagen. Ik had op dat moment nog geen wetsuit en vond het zonde van het geld om er een te huren.
Daarna hebben we begin juli een triathlon weekend gehouden, waarbij we op zaterdag de sprint in Zaanstad hebben gedaan en op zondag de OD in Utrecht. Was een leuk weekend, maar dit was wel het begin van de slepende blessure van Sonja. Daarna hebben we in voorbereiding op Challenge Almere nog meegedaan in de NoordOostPolder, wat een erg leuke wedstrijd is, en Amersfoort, waarna we klaar waren voor onze twee halve triathlons. Tussendoor heb ik toch ook nog maar een goedkoop demo wetsuit aangeschaft bij Dare2Tri en wat was ik hier blij mee tijdens Almere 🙂
      
We hebben het gehaald, maar er is nog ruimte voor verbetering.. Ik hoop volgend jaar stiekem onder de 5 uur te komen en voor Sonja zou de grens van 6 uur ook haalbaar moeten zijn. Op het onderdeel fietsen is voor haar nog veel te winnen en ook het lopen zal een stuk beter gaan wanneer ze eindelijk van haar blessure af is. Maar het zal nu weer 6 a 7 maanden duren voordat we weer die heerlijke wedstrijdspanning van de triathlon zullen hebben. De komende maanden zullen dus vooral in het teken van trainen en nog eens trainen staan.
Stiekem zijn we voor volgend jaar al een beetje aan het kijken voor tijdritfietsen om het fietsen makkelijker en vooral sneller te maken. Wat dat betreft loop je wel tegen een punt aan als je samen voor triathlon als sport wilt gaan. De sport is al niet erg goedkoop, maar als je alles dan ook nog eens dubbel kan betalen is het niet bepaald bevorderlijk voor je bankrekening.
Hardlopen
Omdat we de wedstrijdspanning wel nodig hebben, zullen de komende maanden regelmatig deel gaan 
nemen aan hardloopevenementen, met als hoofddoel de marathon van Rotterdam in April. Ik hoop de komende maanden wat sneller en constanter te kunnen gaan lopen. Ik heb, zeker tijdens de trainingslopen, gemerkt dat ik wat snelheid ben verloren in vergelijking met vorig jaar en daar ben ik niet blij mee.
Sonja zal tot haar verjaardag, volgende maand, niet hardlopen om zo te proberen met rust van haar blessure af te komen en ik ben gisteren, na een weekje rust, begonnen met de eerste loop van 10 kilometer richting Rotterdam. Er is nog een lange weg te gaan, maar we hebben nog een half jaar, dus het zal en het moet dan wel lukken.
Vorig jaar stond ik op het bord als deelnemer, maar kwam ik niet verder dan de start aan de kwart marathon. Dit jaar sta ik ook weer op het bord en zal ik die 42 kilometer ook gaan lopen. Ik vond het als toeschouwer al een feest om langs de kant te staan, overal stond het rijendik met mensen. Hopelijk ga ik het redden onder de 4 uur, maar daarvoor zal ik dus vooral kilometer moeten gaan maken.
Omschakelen
Het lastigste hierbij is dat ik moet omschakelen vanuit mijn normale patroon van de afgelopen jaren. 
 Ik ben verslaafd aan Strava en wil zoveel mogelijk kilometers per jaar maken op de fiets om maar die badges te halen. Ik weet het, het slaat nergens op, maar het geeft mij de motivatie om toch altijd maar weer op die fiets te stappen en kilometers te maken. Maar de komende maanden zal ik vaker de fiets moeten laten staan en de hardloopschoenen aan moeten trekken. Dit betekent ook dat ik de maandbadges moet laten voor wat het is en dat is best moeilijk :). Nu scheelt het dat het steeds vroeger donker, kouder en natter wordt, dus de motivatie om de fiets uit de schuur te trekken is toch al minder, maar ondertussen zie ik mijn kilometerstand op Strava maar niet oplopen.
We vervelen ons dus niet de komende maanden en zijn hopelijk volgend seizoen weer een stapje beter en sneller.
